Tunesie

Opgedragen aan miss Jomana Sharple


Het begon allemaal in de derde week dat ik in Tunesië was. Of was het al in de vierde ? Zo precies weet ik dat niet meer. Het is ook al een tijd geleden, en ik krijg het soms moeilijk om mijn herinneringen in hun juiste volgorde terug te vatten. Na al die tijd. Dat valt niet altijd al even goed mee. Ik word dan ook een dagje ouder, en ik beschouw dit dan maar als een van de mooie privilege die deze ouderdom meebrengt. Vergetelheid is de troost van een oude dag, zeggen ze. Zeggen ze. Zij die dat zeggen, die weten niet waar ze over spreken, geloof me hier maar in. Maar het leert je wel om vooruit te kijken. Maar dat is alleen maar omdat je snel merkt, dat je de weg terug vergeten bent. Maar dit is smakeloze ironie. Vergeten doe je zo snel nog niet. Iedereen herinnert zich de smaak van chocolade uit zijn kinderjaren, de geur van zijn eerste nieuwe wagen, de kleur van de haren van zijn moeder, de reuk van de sigaren van zijn vader, en de ruzie en de standjes die je kreeg toen je eerste leugen doorprikt werd. Als kind weet je van niks, als volwassen zou je wensen dat je van niets weet. Het leven is niet perfect. Niemands leven is perfect. En hé, mijn tweede naam is meneerke niemand. En ja, ook ik moet bekennen, ik herinner me het eerste standje dat ik van mijn vader kreeg ook niet meer … Ik ben weer in een nostalgische bui.
Maar ik was over mijn avontuur in Tunesië begonnen.
T’is maar wat je avontuur noemen wil hoor, en als ik eraan terug denk, vind ik het nog steeds een geweldige tijd en een onvergetelijke periode uit mijn leven …

Mijn toenmalige baas had mij daar voor enkele maanden naartoe gestuurd, om een project dat hij daar uit de grond gestampt had, verder uit te bouwen en op zijn poten te doen terechtkomen. Maar dat wou eigenlijk niet zo echt vlotten. Dat gebeurt ook meer met bazen, en dat weet u wel, ze zijn dolenthousiast als ze iets gecreëerd hebben waarvan ze denken dat het geld gaat opbrengen, maar ze hoeven de draak in hun creatie niet te herkennen, en helemaal zelf niet te temmen. Vaak zien ze het zevenkoppig monster dat ze zelf of de wereld getoverd hebben niet, of niet in zijn juiste perspectief, en vaak zijn het dan anderen die dat onding moeten herleiden naar zijn aanvaardbare en vooropgestelde proporties. Het is niet omdat je informatie hebt, dat je kennis hebt. Ik was naar ginder gestuurd om de juiste mensen aan te trekken, de juiste banken te spreken, de juiste streefdoelen te positioneren, ernaar te streven zoveel mogelijk juiste bedragen op papier te zetten, te kijken of de productiemiddelen toereikend waren om het vooropgestelde doelen te bereiken, kijken of er accuraat personeel in de buurt te rekruteren viel en, ook wel een beetje om de omgeving iet of wat te verkennen.

Nu kent u ongetwijfeld Tunesië van de vele romantische ansichtkaarten, de reisbrochures en de idyllische beelden van de hotels en stranden. Het lijkt het land waar iedere westerling naar op verlof wil gaan en er gerust enkele weken vakantie per jaar wil spenderen.
Nu, en dat is een beetje de clou van mijn verhaal, net daar zat ik dus niet. Ik was een stuk dieper het land in gekatapulteerd in een kleiner stadje wiens naam ik nooit uit kunnen spreken heb, op een kleine honderd kilometer van de kust. Een goede dagreis van de zee weg dus. Het was een kleinere industriestad op Afrikaanse leest geschoeid. Wie het woord Afrikaans uitspreekt en hanteert, impliceert het begrip, traagheid, naar zijn juiste proporties in te kunnen schatten. Als die supermarkt bouwen in Congo me iets geleerd had een jaar of vijf eerder, dan was het dat wel. Het terrein van het project lag even buiten de stad, maar mijn contactpersonen waren zo goed geweest mij een kamer te huren in de uitgebreidste residentiële flats die het kleine stadje rijk was. Om het mij extra gemakkelijk te maken, hadden ze er eveneens voor gezorgd dat mijn lokale assistente én tolk, in hetzelfde flatgebouw woonde als ikzelf, zij het, niet in dezelfde flat, maar op de verdieping net onder mij. Ik had de penthouse. Zo hebt u ook een klein idee van de accommodatie waarin ik terechtkwam. Niet dat ik het er slecht had. Mijn dagelijks onderhoud werd gedaan door een iets oudere, maar niet onaardige dame, Laida, wiens taaltje ik nooit verstaan heb, maar die bijzonder goed overeen leek te komen met mijn lokale assistente die Micha noemde. Beide dames waren waarschijnlijk nooit de schoonste thuis geweest, maar ze waren beiden wel erg lief en buitengewoon gedienstig, en deden al voor mij wat in hun mogelijkheden lag, en nog meer. En dat kan dus al tellen, zeker als je duizend kilometer van huis weg bent. Maar geen van beiden was echt mijn type, als u begrijpt wat ik bedoel.
Nu aan de kust van Tunesië, kan het warm zijn, dat kan eenieder die daar wat vakantie gespendeerd heeft u vertellen. Maar ik zat een stuk in het binnenland, geloof me het was daar warmer, het was daar heet. Ook nachts. En ik ben dan bovendien nog een slechte slaper. En bovendien zijn hoge temperaturen nu niet echt mijn ding. U begrijpt. Echt veel slapen deed ik daar niet. En vermits niets slechter voor het aanwakkeren van slaap bestaat dan in bed liggen woelen, spendeer ik nu eenmaal erg weinig tijd in bed. Toch om te slapen. Toen ook al niet. Als de slaap mij niet vatten kan, sta ik op en doe nog iets. Gaan wandelen bijvoorbeeld, of als het weer niet mee zit, een boek lezen, of wat brieven, teksten of verslagen schrijven. Maar vermits ik toen in Tunesië zat, en het weer, op een paar ellendige dagen na, daar steeds goed was, én mijn bibliotheek in Belgenland achtergebleven was, ging ik in de loop van de late avond of nacht, wel eens op stap. Op verkenning. Het nachtleven oipsnuiven. Nu ja, snuiven ....

En gedurende zo een nacht is het me dus overkomen.
Hebt u dat ook wel eens ? U bevind zich plots in een situatie zonder dat u eigenlijk weet hoe u erin bent geraakt ? U merkt pas waar u aan toe bent, als u er volop inzit ? En op dat moment weet u eigenlijk niet meer hoe u er in geraakt bent ? Drie dagen geleden had u onmogelijk kunnen verwachten dat de consequenties van uw daden zouden kunnen ontaarden in de klotengeschiedenis waar je nu in zit, en in de schimmen van het origineel dat je in gedachten had.
Zo verging het met mij en Halydie.

Ze danste.
Ja, ze danste.
Ze danste in een van de betere bars van het stadje.
Ze was, wat ze ginder een karakterdanseres noemden.
Hier in ons koude en kille Belgenland zouden ze gemakshalve, stripper, gezegd hebben, al klopt dit echter niet. Wij Belgen zijn niet overal gekend om onze gemakzucht. Gelukkig maar. Neen, ze was geen stripper. Toch niet echt. Wat ze danste kon je best omschrijven als een combinatie van een aantal dingen, van oriëntaalse buikdans, iets Latijns Amerikaans derin ook, en, ach, het enige westerse erin, was inderdaad dat ze een deel van haar klederen uit deed. Een deel van haar schaarse klederen. Al heb ik daar nooit ofte nimmer aanstoot aan genomen. Ze zag er gewoon prachtig uit in haar schaarse op maat gemaakte sluierpakjes. Halydie was lang voor haar origine, ze was opvallend slank, had welgevormde en lange benen, een zeer mooie boezem met fijne tepeltjes en een lange nek, ze had gewoon al de juiste proporties. Ze zag er echt uit als de temperaturen buiten. Heet. Ze wist hoe ze zich verleidelijk moest bewegen, ze wist hoe ze moest reageren op zwoele manneblikken, ze wist hoe ze moest zwijgen, hoe ze moest praten, en welke Engelse woorden ze moest gebruiken, en, ik zal het maar direct toegeven, ze kende haar standjes. Ze werkte al bijna tien jaar in de Chaya. Ze danste erg graag. Das dan ook de reden dat ze er gebleven was. Ze moest niet opdienen en met mannen in separées gaan zitten. In andere bars gebeurde dat wel.
De Chaya was een betere bar in het kleine stadje. Men schonk er de beter alcohol, en niet de versneden, ondefinieerbare likeurtjes die je er elders vond. De airconditioning werkte er, en er was behoorlijk knappe en deftige bediening. Ze wisten er hoe een fles champagne te ontkurken, wat een goede cognac was, hoe fris een pint bier moest wezen, en, hoe een mooie vrouw er moest uitzien. Bovendien was de uitbater een gladde zakenman, zelf naar de normen van die kant van de wereld. Hij begreep snel wat ik kwam doen, wat de mogelijke vooruitzichten van mijn job waren, en welke impact de resultaten van deze vooruitzichten, op zijn zaak zou kunnen hebben. Met andere woorden, hij zag er dus wel brood in. Toekomstig brood dan. Beleg inclusief. En, vermits hij graag een rijtje graan mee zaaide, om achteraf een flinke oogst binnen te halen, werd ik goed verzorgd in de Chaya. Heel goed. Ik kreeg rijkelijk te drinken, steeds een propere en goed geplaatste tafel, en werd er vanaf dag één met de nodige egards behandelt. Als ik honger had, werden er rijkelijk schotels met lekkers uit een naburig restaurant aangehaald. Als ik gezelschap nodig had, werd me een keuzemenu aan dames voorgesteld. Allen kerngezond, en met de aanbevelingen van het huis. Geen extra kosten voor meneer. En met de complimenten van Mustafa Hedjakis, de manager van de Chaya.
Zo leerde ik dus Halydie kennen.
En hoe.

Het begon dus op een manier waarop het altijd begint.
Mustafa stelde me aan haar voor.
En binnen de vijf minuten was mijn lot bezegeld.
Ik denk dat zij ook wel direct iets voor mij voelde hoor, maar ik, ik viel als een blok graniet voor haar. Alles aan haar bekoorde me vanaf de eerst blik die ik haar gunde. Ze was dus geen gezelschapsdame, maar een karakterdanseres. Daar waar de gezelschap dames vaak simpele hoeren waren, was zij een stuk bedeesder, eleganter, verfijnder en hoger opgeleid. Dansen zat haar in het bloed, van jong af aan al. Maar omdat haar vader al eens westerse contacten had, had hij erop aan gedrongen dat ze toch haar school afmaakte. Dat maakte dat haar ontwikkelingsniveau dat van de andere meisje en danseressen ver oversteeg. En ze was bovendien mooi. Wel hoe dan ook, ik vond haar mooi, en dat telde voor mij.
We zaten vaak aan een tafeltje te praten. En nadat het eerste ijs gebroken was, maakte ik, na sluitingstijd van de Chaya, vaak lange nachtwandelingen met haar door de verlaten straten van het stadje. Na een tijdje vertelde ze honderduit. In het begin was ze wat bedeesd, zoals haar cultuur dat opdroeg, maar dat beterde snel. Wat wil je, ze was immers een vrouw. Ze vertelde vooral over haar leven daar, en over haar omgeving. Over de eentonigheid van het leven daar. Over de uitzichtloosheid van het bestaan daar. Een leven zonder toekomst. Een leven, dat er in de toekomst, net hetzelfde zou uitzien als vandaag. Niets om naar uit te kijken, niets om naar terug te blikken. Een leven zonder ups en downs, zeker voor een vrouw, wiens visie niet op kinderen uitkijkt, maar eerder op een artistieke carrière. Ja, achter haar bedeesd en frêle gelaat schuilde ambities, haast westerse ambities. Maar je moest haar wel en beetje kennen, en wat graven, om ze te vinden.

Wat dacht u ?
Natuurlijk ging ik met haar naar bed.
Ze was onstuimig in bed.
En in de zetel.
En op het tapijt.
En op tafel.
En op het terras.
Wel, eigenlijk was ze overal geweldig.
Ze had een goddelijk lijf. Voor mij was ze de koningin van Sheba.
Maar dan zonder de financiële achtergrond van die dame.
Iedere keer dat we sex hadden was het grandioos. Ze was van geen kleintje vervaard, in alles had ze zin. Echt in alles. Men zegt soms dat noord Afrikaanse vrouwen graag in de achterdeur genomen worden. Wel, dat is dus waar. Als we vreeën, bloeide ze helemaal open. Wel, niet van de eerste keer hoor. Toen was ze nog iet of wat verlegen. Al was ik duidelijk niet de eerste man in haar leven. Maar hoe nauwer we elkaar kwamen, hoe intenser en heviger het werd. Maar we neukten niet alleen. Neen, ik leerde ook, wel niet gans, maar toch een groot deel van de donkere Noord Afrikaans achtergrond kennen, die het leven van vrouwen daar beheersen kan, en hen onmenselijke trauma's bezorgen kunnen. Over hun hoofden hangt gans hun leven lang een gigantisch doem zwaard. Dat zwaard noemde “man”. Nog geen honderd jaar geleden werden vrouwen daar als slavinnen en als ordinair koopwaar gezien. En volgens Halydie bestond dat nog. Al was het tegenwoordig onder verdoken vorm. Net zoals de maffia in Italie zei ze me. Kinderen, en jonge meisjes werden nog steeds verkocht, verzekerde ze me. Zeker als ze uit kansarme gezinnen kwamen. Dat zie je in Azie trouwens ook. Jonge meisjes worden verkocht om geld op te brengen in kinderprostitutie, omdat hun ouders geen andere inkomsten hebben. En dat is een verhaal zo oud als de mensheid. Economie. Wie de economische middelen in hand heeft, heeft de macht. Dat is overal in de wereld hetzelfde liedje. Eender in welke toon. En eender in welke tijd. Elk mensenleven heeft zijn geschiedenis. Zijn eigen geschiedenis, en, zijn eigen verhaal.
Maar ik vertelde over onze seksuele uitspattingen.
Woorden schieten hier te kort.
Ze gaf zich volledig. En hoe. In al wat ze met me deed. Nu moet ik zeggen, dat was wel wederkerig. Ook ik vond het ongewoon fijn om haar te bevredigen, en haar een orgasme te schenken. We maakten de lakens vaak erg nat, wij samen, en we vonden dat alle twee superleuk. Wat kon het mij schelen, Laida zou s'morgend's wel schone lakens leggen. En dan zou ze niet alleen wijn en drankvlekken aantreffen. Het geweldige was, ze heeft er nooit wat van laten merken, geen woord heeft ze er ooit over gelost. Ze was de discretie zelve, die huishoudster. Maar dat schijnt ginder traditie te zijn.
Halydie’s lichaam was dat zeker niet. Ze kon vrijen als geen andere vrouw die ik tot dan gekend had. Ze had echt speciale trekjes daarin. Toch in mijn ogen. Ik heb weinig vrouwen gekend die zo intens lieten gaan in hun seksueel genot. En zoveel moeite deed en zoveel verschillende manieren kenden, om een man volledig aan zijn trekken te doen komen. Na haar heb ik ook geen enkele vrouw meer leren kennen die zo intens van anale betrekkingen kon genieten tijdens die momenten van sex die, naar zo vele vrouwen zeggen, alleen maar vaginaal genietbaar is. Ik weet niks van de betrouwbaarheid van vele vrouwen, maar Halydie kon zeer genieten van anale sex. Ze kreeg zelfs anaal nog een onbeschrijflijk orgasme. Ze kon kronkelen onder mijn aanrakingen, ze sidderde van genot onder de strelingen van mijn tong, en haar orgasme was kletsnat en luid, als mijn keiharde paal bij haar naar binnen stootte, en keer op keer het binnenste van haar kut bewerkte om haar tot haar hoogtepunt te brengen. Sex met haar was elke keer nieuw, alsof je het voor de eerste keer deed. Ze kon keer op keer klaarkomen, haar orgasmen waren nat, hevig, uitgebreid, oprecht en eerlijk. Zij feekte nooit een orgasme, dat zou ze trouwens niet gekund hebben, al de sappen en het vocht dat ze verloor, bewezen gewoon haar eerlijkheid hierin. Het was een vrouw waarbij je jezelf kon zijn, je hoefde niets voor te wenden. Ze nam je zoals je was, als jij haar nam zoals zij was.
Het is waar, ze zat, net als vele vrouwen die daar autonoom proberen te leven, in een lastige situatie. Een groot deel van wat ze in de Chaya verdiende moest ze terug uitgeven aan de huur van de kamers die ze betrok niet ver van haar ouderlijk huis. Zo werd er lang meerdere kanten controle op haar uitgeoefend, langs haar ouders kant, en haar werkgevers kant. Ze zat in de klem tussen beiden. Net als vele vrouwen in die regio. Sociale controle betekende daar, vrouwencontrole. Slavernij bestond wel niet meer, officieel toch niet meer, maar de mannelijke klemgreep in hun maatschappij, werd door elke vrouw aan den lijve gevoeld. En daar leden ze onder. En ze zocht een ontsnapping daaruit. Al was het maar voor even. En haar ontsnapping toen, was sex met een westerse man die haar aanstond, en waar ze zelfs geen beter leven mee verwachtte. Het volstond haar dat haar omgeving wel dacht dat die westerling hén een beter leven brengen kon. De momenten die ze met hem, lees mij, kon doorbrengen in het nu van dat ogenblik, en die haar haar genot bezorgden, volstonden haar. Want daarmee wreekte ze zich feitelijk voor een deel op hen, die haar net in de klem hielden. Haar wraak was, dat zij de afloop van een geschiedenis al kende, voor die anderen wisten of er voor hen wel iets te halen viel. Ze keek weinig naar de toekomst uit, en geef toe, orgasmen zijn geen spiegel voor de toekomst, eerder een spiegel voor jezelf. Dat is waarschijnlijk waarom seksuele hoogtepunten met haar op eenzame hoogten stond. Ze ging er helemaal in op, als zou het haar laatste orgasme kunnen zijn. En eigenlijk, is dat de enige goed een mooie manier om tot je climax te komen. Als je er oven nadenkt, elke keer kan je laatste keer zijn, dus, je hebt er alle belang bij om er maximaal van te genieten. Net dát is het wat ik eigenlijk van Halydie geleerd heb. Het is een levenshouding zeg maar, die voor de rest van mijn leven een belangrijk deel van mijn gedrag bepaald heeft. En dan wel in de goede zin. Leef vandaag en wacht niet op morgen. Morgen komt er misschien nooit ! Dat is sindsdien mijn moto geworden. De regel naar waar in leef.

Ik had een geweldige tijd daar in Tunesie.
Het is bijna twintig jaar geleden nu, maar ik herinner me elke minuut nog.
Zeker van de niet zakelijk kant van mijn verblijf daar.
De rest, de rest was werk en routine.
En net dat werk gooide toen roet in het eten. Dat doet het immers altijd. Werk is de moordenaar van elk genot en van elke vorm van plezier. Dat kan ik je wel vertellen. Mijn baas vond mijn rapporten en uitgewerkte tabellen, met getallen indrukwekkend genoeg om zijn fiat te geven, voor de creatie van zijn doel ter plaatse. Missie volbracht zei hij mij. Maar het betekende wel dat er elders een andere missie op mij wachtte. Hij gaf me nog een weekje verlof ter plaatse om de interessante toeristische streken te verkennen en aan te doen, maar ik bleef tot mijn laatste dag bij Halydie. Want zij was dat waard. Ik had nog een geweldige tijd met haar, tot het moment dat mijn vliegtuig vertrok. Toen viel ik in een zwart gat.


Ik heb ze nooit meer terug gezien. Maar ik had nog wel, zei het viavia, contacten met mensen die dat project ter plaatse verwezenlijkten. Ze hadden haar snel leren kennen, begreep ik. Velen vonden immer de weg naar de Chaya, Maar het werd mij snel duidelijk, niemand zag ooit ook maar even in haar, dat wat ik in haar gevonden had. We hebben wel echt iets unieks gehad, Halydie en ik. Ik hoorde op een moment dat ze zwanger was geraakt. Een drama voor een danseres. En ze was verplicht te stoppen met dansen, en verdween uit de Chaya. Of ze een kind gebaard heeft, weet ik niet. Ik vind mezelf mega-laf, dat ik nooit terug gegaan ben, of de moeite gedaan heb om achter haar te informeren.
Troost u hoor.
Daar moet alleen ik, de rest van mijn leven mee leven.
En wel voorgoed.