Mieke

Mieke zat naast een andere, iets oudere dame, recht over mij in de wachtzaal van de diabetes consulente en de diëtiste. Die hielden zich beide bezig met de begeleiding van patiënten met diabetes. Ik kan van beide dames geen slecht woord zeggen hoor. Neen, ze zijn de doorsnee van de vrouwelijke hulpverlening die je nu eenmaal in een doordeweekse afdeling van elke kliniek tegen komt. Weinig initiatief, weinig sympathie, weinig fantasie, weinig illusies en af en toe een beetje raad en wat meer smaad. En dan van die raad waar je eigenlijk niks kan mee aanvangen. En neen, inderdaad, eigenlijk vind ik ze helemaal niet leuk. Al zijn ze best wel leuk om naar te kijken, dat geeft deze jongen graag toe. Dat wel. Want het oog wil ook wel eens wat. Of dan toch, mijn oog.
Maar kan je hen iets kwalijk nemen ? Ze proberen toch ook maar hun boterhammen te verdienen. Net als iedereen. Net als ik, zou ik zeggen. Al is dat boterham verdienen toch relatief. Niet ? De ene verdient beter zijn beleg op die dagelijkse boterham, dan de andere. Dat ziet u ook. Dat ziet we immers allemaal wanneer we langs Vlaanderen wegen rijd en rondkijkt. Je ziet villa’s staan die je nooit met werken alleen kan verdienen.
Dus dat bedoel ik.
De dames waarvan ik spreek komen dus om hun boterham te verdienen. Niet om de wereld te redden van – ik zeg maar zo iets – het huiveringwekkend groeiend gat in de ozonlaag. Niet om de armen rijker te maken. Niet om de tijger van ondergang te behoeden. Niet om mensen gelukkiger te maken. Niet om het gras groener te maken, of om uw temperatuur of iets anders te doen stijgen. Niet om de honger uit de wereld te helpen, want zo overmoedig ze ook mogen zijn, die veroorzaken ze net zelf. Dat alles zal hun dus worst wezen. Het is een heldere, en open vraag of ze daar, in dat gelig betegelde kantoortje met kantoorornamenten en meubulair uit de jaren veertig, eigenlijk uberhaupt wél drijfveren hebben. Drijfveren die wij, als gewone patiënten, begrijpen zouden kunnen. Want dan kenden we misschien de excuses voor hun houding. En je hebt nu eenmaal een houding nodig, voor je tot een verhouding of een of andere vorm van relatie, komen kunt. Al lijkt het me pertinent zo, dat ze net die relatie met hun patiënten, missen kunnen als rotte kiespijn, en ze hen behandelen als een “dossier” gevuld met getalletjes en datums. Want zeg nu zelf, wie heeft er een emotionele band met een stapel papier dat we een dossier noemen ?
Maar ach, dat is natuurlijk mijn bescheiden mening.
En, ik was hier tenslotte over Mieke begonnen.
Is het niet ?

Ik kende ze wel hoor, ik heb ze daar nog al eens bemerkt. Ze was zeker een kleine twintig jaar jonger dan ik. En als je haar aanbiddelijk figuur zag, zou je niet begrijpen wat ze bij een diëtiste kwam doen. Mijn gretige ogen vertelden me dat ze alles in huis had, wat een man gelukkig maken kan. Een lijf om u tegen te zeggen. Een paar prammen van tieten die ik wat graag in mijn handen zou nemen, om daarna mijn lippen om de mooie ronde tepels van haar borsten te sluiten en eens goed aan die, ongetwijfeld, grandioos smakende heuveltjes te zuigen. Ze had optimale rondingen, die ik, stuk voor stuk, helemaal belikken en betasten wou. Zonder een stukje over te slaan. Iedere man zou bij haar in de zevende hemel vertoeven. Mijn fantasie sloeg hier blijkbaar erg snel op hol. Ik zou haar strelen en overal met mijn hete tong aftasten. Haar tieten zou ik uitgebreid bezeveren en bepotelen en ik zou zuigend en snakkend, afdalen naar haar navel, terwijl mijn vingers haar tepels zouden beroeren. Daar zou ik voorzichtiger moeten worden, want haar navelpiercing leek me op het eerste zicht, nu niet direct het ideale metalen fantasietje, om eens stevig een tongske bij te draaien. Eerder om je tong flink mee te snijden. Haar foef zou vunzig, vochtig en heet, heel heet naar mij staan. En helemaal kaal geschoren zijn. De zever liep uit mijn mond, en mijn jongeheer stond te duwen tegen de gesloten rits van mijn jeans, als een driftige bok. O, o ,o, wat heeft een man anders nodig ?
Veel moed om haar aan te spreken misschien ?
Ja, Mieke en ik zouden hete momenten samen kunnen delen.
Mijn ding dat haar onderste, vlezige lippen zou doen splijten. Wouw, dat zou vonken van vuur en zweet in het rond doen spatten. Zweet ja, en de rest. Jongens toch, ik zou de “time of my life” hebben met haar. Op haar. In haar. En zij met mij. Want, was ik niet een minnaar uit duizend en een nacht misschien ? Was ik geen goddelijk geschenk aan elke vrouw ? Een bereikbare Richard Gere ?
Of neen, nee. Ik had een beter idee.
Achter op mijn stalen ros zou ik haar meenemen naar mijn verborgen plekjes in een verholen bocht van de Schelde. Bij haar haren zou ik haar meesleuren ja ! Eerst omhoog, over de dijk, dan neerwaards, naar de oevers van de stroom. Doorheen het struikgewas. Doorheen het onkruid. Dwars doorheen de netels en de stekelige distels. Over scherpe keien en steengruis. Over afgebroken takken en verdorde bladeren. Tot ik met haar aan de laatste bomen voor de waterrand aangekomen zou zijn. Daar zou ik haar de rest van haar kleren van het lijf sleuren, en ze met een paar kettingen vastmaken aan de laagste staande boom daar. Haar handen laag bij de grond vast aan de wortels. Haar voeten vlak bij haar handen. Zodat ze daar stond met haar blote kont kaarsrecht omhoog richting water. De billen hoog omhoog, en haar hoofd ver naar beneden, haar losse rode haren, omlaag naar beneden hangend, tot over haar voeten. Haar blanke billen zouden zichtbaar zijn voor elke schipper en bootsman die op het water voorbijkwam. En of die dat leuk zouden vinden !!! Maar eerst zou ik haar ranke blanke billen behandelen met wat beukentwijgen. Rode striemen zouden de zon tegemoet lachen. Hete tranen van de pijn zouden haar bolle wangen bevochtigen, en hun aantal zou aanzwengelen bij elke zweepslag ik haar daar verkocht. Ik hoorde ze al om genade smeken. Dan zou ik haar billen kneden en overal betasten. Haar bilspleet open trekken, en haar intiemste binnenste plekjes open en bloot kunnen aanschouwen. Wat een genot !! Wat een zicht !! Wat een vrouw !!! Ik hoorde de schippers hun stoomfluit al blazen. Tonen die haar billen zouden doen trillen, en op wiens ritme mijn genotsknots zich een weg naar haar binnenkant zou banen. Als mijn lul bij haar naar binnen zou dringen, sloeg ze een kreet van opluchting. Haar lichaam zinderde van emotie onder het voelen van die penetratie. Net boter. En het toneel maakte mij zo hitsig, zo hitsig, dat ze elk druppeltje zou mogen ontvangen.......

Ik moets me even verzetten op mijn stoel.
Er begon immers wat te wringen in mijn broek.
Ik hoorde haar haar verhaal vertellen tegen haar buurvrouw.
Dat doen mensen vaker als ze samen in een wachtzaal zitten weet u ? Alle miserie van de wereld passeert daar immers dagelijks de revue. Ook de uwe. Sommige mensen praten daar graag over. Als je uitvvoerig over je eigen miserie praten kan, dan weegt die nog maar half zo zwaar. Naar het schijnt. Dat weet u ook. Ik echter niet. Maar de tijd passeert er sneller door. Mensen praten graag, zeker als het vrouwen zijn. Dat ligt in de aard van het menselijk beestje. En zeker als het vrouwen zijn. De informatie moet gedeeld worden hé. Zeker als je een vrouw bent.
Ja, Mieke moest ook bij de diëtiste wezen in het kader van haar therapie.
Sinds de geboorte van haar jongste had ze rare eetstoornissen.
Ze wist het allemaal wel goed hoor.
Ze wou aan het ideaalbeeld uit alle media voldoen.
Maar ze had ook wel honger. Meer honger dan dat ideaalbeeld eigenlijk toeliet.
Dus hongerde ze zich uit of stak ze haar vingers in haar keel, en als resultaat van dat gedrag had ze vreetbuien. Waarna ze laxeermiddelen nam.
Want ze wou helemaal niet bijkomen, neen !
Ze wou net gewicht verliezen.
Soms zag ze geen uitweg, wist ze niet welke weg in te slaan.
En haar eigen gedrag maakte haar radeloos.
Zo over en weer geslingert worden door twee uitersten.
Ze werd zo radeloos dat ze haar kind en man verwaarloosde.
Resultaat, haar kinderen zaten nu hele dagen bij de grootouders, en haar man zat elders, ze wist ook niet zo goed waar. En zij zat thuis tussen vier muren in een benepen appartementje, en werd keer op keer geconfronteerd me haar eigen gedrag en haar eigen beperkingen. En ze werd er langzaamaan gek van, zei ze. Bovendien was ze begonnen met te drinken en rookte ze nu al meer dan twee pakjes per dag. Dat maakte haar allemaal nog labieler. En ze vond zichzelf o zo dik, dat kon gewoon niet. Al die vetrolletjes. Zoals die over de bandjes van haar BH rolden. En over de rand van haar slipjes. Niets leek haar nog te passen. Dat was allemaal écht geen zicht, vond ze. Rijp voor de psychiater en het zothuis was ze. En dat waren haar eigen woorden. Ze kon geen handen meer op haar lijf verdragen. Zeker niet zonder kleren. En tegen seksueel contact kon ze helemaal niet meer. Want haar buik hing te ver over haar kut omlaag.
Neen, Mieke vond zichzelf helemaal niet mooi.
Ze vond zichzelf een heks met heksenstreken, maar zonder toverspreuken.
Anno 2010 kan zoiets tellen.
Zeker bij psychiaters en psychische gezondheidswerkers.
Nobody is perfect, zei ik reeds zo vaak.
Ik denk dat de voornaam van madam Nobody, Mieke is.
En ik bezag haar al even anders als daarstraks.
Haar prammen leken me al een stuk onaantrekkelijker, en haar onbehaarde pruim al een heel eind verder van mij weg.
Haar piercing leek me plots ook best levensgevaarlijk.
En haar rookgedrag al helemaal onoverkomelijk.
Om deze reden zat Mieke dus hier bij de diëtiste.
Ik voelde me een beetje raar. Een beetje, ongepast misschien ?
Mijn, door men levendige fantasie stijf geworden fluit, verschrompelde.
Nobody is perfect.
Wel, ik precies ook niet.

Naar de bank.... en nog wat

Alle weken ga ik naar de bank.
Dat is niet zo speciaal.
U doet dat waarschijnlijk ook.
Omdat u geld nodig hebt, of een overschrijving te doen.
Maar hier zit hem net het verschil.
Ik ga ook naar de bank.
Niet omdat ik geld voor mezelf nodig heb.
Neen, ik ga in naam van de firma naar de bank.
En dat is het een en het ander.
Want niet iedereen doet dat, of mag dat doen.
Toch niet bij onze firma.
Ik krijg dan telkens zo een imposant ogend papier van mijn directeur mee.
Een papier vol grote handtekeningen en al even grote bedragen.
En soms heb ik daardoor dus een flinke bom geld op zak, he !
Ze geven me dat geld mee van op de bank.
Maar ik moet wel zelf voor de enveloppe zorgen, om dat geld in te steken.
Ja, het is me het bankje wel !
Gierig dat ze er zijn !
Kado krijg je er niets !
En dat is nog eens niet alles !
Het is ook een bijzonder vreemde bank.
Ja, vreemd, is hier wel het gepaste woord.
Het lijkt er zo een onoverzichtelijke warboel.
Slordigheid en onbeleefdheid alom.
En ook het personeel ziet er zo uit.
Iedereen werkt er tegen zijn zin.
En dat zal je gemerkt hebben.
Ze maken voortdurend klinkende ruzie.
Alhoewel, voortdurend is misschien lichtelijk overdreven.
Toch al meermaals meegemaakt.
Op een drietal personen na, is er ook ontzettend veel verloop in dat kantoor.
Iedere maand begint er wel een nieuw individu te werken.
En is er iemand anders verdwenen.
Brieven, formulieren en correspondentie stapelen zich zichtbaar op.
Zelfs kaders hangen er scheef aan de muur.
Papieren blijven er weken rondslingeren.
Het kantoor lijkt meer één grote chaos.
Ook als klant merk je dat allemaal op.
Of wat dacht u ?
De mensen die er werken, zijn er dus vaak nieuw.
En ze kunnen dan ook meestal niet op je vragen antwoorden.
Dat is wel een beetje vervelend.
Je bent dus genoodzaakt om naar die drie ‘anciens’ te zoeken.
Zeker, als je probleem een paar weken aansleept.
Ik kom er ten slotte alle weken maar een enkele keer.
En ik vind al dat gedoe dan in eens niet zo erg leuk meer.
U begrijpt dat wel.
Hoop ik.
Nu, ja.
De firma heeft er ook een brandkoffer.
Een safe, zoals dat tegenwoordig netjes heet.
In die safe bewaar ik een aantal waardevolle papieren en tapes.
En dat zijn dan computertapes.
Via een bepaald rotatiesysteem is er altijd een doosje tapes bij mij op het bureel, en een gelijkaardig doosje in die kluis bij de bank. Dat is best handig. Voor het geval er eens een exemplaar verloren zou gaan, of door een of andere oorzaak, buiten onze controle om, te niet zou gaan. Je weet het maar nooit met het weder van de laatste tijd. Zo heb je altijd iets waar je op terug vallen kunt.
En dan slaap je wat rustiger, niet ?
Daarom ga ik dus elke maandagnamiddag naar de bank.
En wissel mijn taapjes om.
En dat lijkt me best leuk tot nu toe.
Eens .... iets anders, niet.
Zou je zo denken.
Het doorbreekt zo wel die dagelijkse sleur.
En dat is niet mis op een dag als een maandag.
Maar, dat begreep u al.
De bank bevind zich in hetzelfde gebouw als een gekend groot warenhuis. En dan niet zo een uitgestrekt grootwarenhuis zoals we ze de dag van vandaag zo vaak zien, neen. Het grootwarenhuis bevind zich, warempel, in een heus torengebouw. Het is verschillende verdiepingen hoog en heeft zelfs twee kelderverdiepingen. Er paalt een parkeergarage aan van evenveel verdiepingen. Warenhuis en garage zijn eigenlijk ondergebracht onder het zelfde dak. Je moet dus altijd heel dat warenhuis door, en afhankelijk waar je je wagen kwijt geraakte, zijn dat enkele verdiepingen, naar die bank toe. Je passeerd via enkele piepende roltrappen, al de etages van de winkel, en vaak zie je er intressante dingen. Zoals een bloemenstand, een kapper, een restaurant of een bar. Kinderen die spelen op zulke automatische speelautootjes of op de rug van een roze olifant zitten te kwakkelen met hun bezorgde moeders naast hen. Meestal zit men in het gedeelte voor de winkel, tegen de roltrappen aan, met een of ander, al dan niet, uitzonderlijk produkt te leuren.
Standwerk heet dat tegenwoordig, denk ik.
Er staat altijd een warme suikerwafelstand.
Dat ruikt steeds toch zo erg verleidelijk.
Er staat zo een sympathieke, mollige dame achter die stand. En ze lacht altijd zo smakelijk. Echt iemand om lekkernijen te verkopen dus. Maar ik hoed mij, ik laat mij niet verleiden door die toevallige dikmakers. Maar vandaag was er echter iets verrassend nieuws. Naast de wafelstand was een andere demonstratiestand opgesteld. Men verkocht er, of probeerde er met succes te verkopen, van die nieuwe moderne speciale bezems die alles vegen en geen strepen achterlaten. U kent die wel van op de reclame. De stand werd open gehouden door twee geuniformde, en wel erg kort gerokte dames. Ze droegen beiden hetzelfde lichtbeige mantelpakje, dezelfde bleke, vleeskleurige en doorschijnende kousen en dezelfde zwarte, hooggehielde open schoenen met sexy enkelriempje. Een van hen demonstreerde hoe je veegde en de bezem in een emmer gebruikte, de andere verkocht het produkt achter de tafel staande. Ze zorgden er beiden duidelijk goed voor dat elke omstaander en elke voorbijganger een uitstekende blik op hun benen had. Ook zij die achter de tafel stond, er was immers geen tafellaken dat iets of wat verhullen kon. Want, benen, lange sexy benen, doen nu eenmaal verkopen, dat weet iedereen die met publiciteit zijn brood verdient. En ik verzeker u, van wat ik zag, hadden ze daar gelijk in. Hun zwaaierige demonstratie wond mij wel een beetje op. Het prikkelde me wat. Toen ik met de roltrap omhoog kwam, passeerde ik immers achter de dame die aan het verkopen was, en vermits ik op dat moment lager stond dan zij, kon ik met gemak haar lichtblauw, kanten slipje, doorheen het achterste gedeelte van haar panty zien. En ik vond dat best een erg lekker gezicht zo. Op hun niveau aangekomen bleef ik, tussen de andere omstaanders, even voor de demonstratie staan kijken, kwestie van ook wat van die andere dame te genieten. Ook deze bukte zich bij het reinigen van het stuk demonstratielinolium, ver genoeg naar voor om ook haar kanten slipje, duidelijk genoeg, aan de omstaande publiek te tonen. Nadat ik mijn portie van het aangeboden spectakel flink gehad had, begaf ik mij tevreden, en met de nodige kriebels tussen mijn benen, naar de bank.
Ik moest tenslotte mijn werk doen. Of wat dacht u anders ?
Soms moet ik van uit de bank geld meebrengen. Er zijn zo van die momenten dat men op de firma wat geld in kassa wil hebben, om bepaalde leveranciers te betalen. Zoals de brouwer of de melkman, u weet wel, mensen die cash betaald moeten worden. Men vraagt dan wel eens aan mij om dat vanuit de bank mee te brengen, en van de firmarekening aldaar af te halen. En vermits ik toch alle weken in de bank kom, doe ik dat maar, waarom ook niet ? Dan moet ik aan de loketten gaan aanschuiven en mijn beurt afwachten, net als iedereen. Ik heb dat al meerdere keren gedaan, en verschillende keren moest ik daarvoor bij een bijzonder knappe jonge dame zijn, die duidelijk voor de helft of voor een vierde, van Marokaanse afkomst was. Ik vond haar echter bijzonder aantrekkelijk en uiterst vriendelijk. Voorwaar een schoonheid. Ze was steeds erg behulpzaam, en vanaf de eerste keer dat ik aan haar loket stond aan te schuiven, had ik al een boontje voor haar. Ik bedoel hiermee, dat ik me tot haar aangetrokken voelde. En hoe. Zelfs die keren dat ik niet aan haar loket hoefde te zijn, knikte ze me nog beleefd goedendag, en de keren dat ik alleen maar naar de kluis moest, die zich in de bankkelder bevind, glimlachtte en knikte ze eveneens nog naar mij. Ze groette me steeds beleefd, en was steeds duidelijk blij om me te zien. Ja, ik had wel een boontje voor haar, en zij zag mij dus ook wel goed staan, als u begrijpt wat ik bedoel. Dus wachtte ik eigenlijk op een gelegenheid om een stapje verder in haar richting te zetten.
En wederom lachtte het geluk me toe. U moet weten dat we eigenlijk twee kluizen in de firma hebben. Beiden wel in die bank. Maar de oudste koffer, is zo een groot model. Destijds waren de tapes en de schijven een heel stuk groter dan tegenwoordig. En daar had je dus een grotere koffer voor nodig. Nu gebruik ik nog uitsluitend die kleinere koffer, die is voor zijn doeleinden groot genoeg. Die grotere koffers staat al jaren leeg, en word niet meer door de firma gebruikt. Het is dus een probleempje dat al vrij lang aansleept, al van voor ik bij de firma begon te werken. Hij situeert zich in het achterste gedeelte van de kelderverdieping van de bank. Het is een gedeelte dat nog eens apart afgesloten kan worden. De nieuwere koffers, zoals de kleine, bevinden zich in het voorste deel van de kelder. Het achterste deel word haast door niemand meer gebruikt. Logisch, niemand heeft tegenwoordig meer behoefte aan een safe waar de helft van zijn huisraad een onderkomen in kan vinden. Er komt dus ook haast niemand meer. Nu had men van de firma uit gevraagd of ik die koffer op wou zeggen. Daar moesten echter, van de bank uit een aantal formaliteiten voor vervuld worden, en een flink aantal formulieren voor ingevuld én getekend door onze PDG worden overgemaakt. Dit duurde wel enige weken, en, o geluk, mijn oogappeltje bij de bank werd de aangewezen persoon om dit op te volgen. Zo kwam het mij dus geweldig goed uit, dat ik haar meermaals zag. En, dat ik haar meerdere keren spreken kon. We maakten wel eens een praatje, voor ik naar de koffer beneden verdween. Of ik een druk leven had ? En wat ik zoal deed voor de kost ? En hoe het met mijn hond ging ? U kent dat wel he, de koetjes en de kalfjes. Zo leerde ik dat haar hobby joggen was. En dat ze als amateur meedeed aan kickboxen. Voorwaar, dat verbaasde me wel ! Kickboxen nog wel ! Das een contactsport van jewelste. Maar ze amuseerde zich daar geweldig mee. Ze vertelde me dat er verrassend veel vrouwen aan die sport doen, meer vrouwen dan mannen, zei ze me. Slaan en stampen vond ze geweldig. Maar niet echt om iemand te kwetsen he, just for the fun. En ze zag er zo een lekker dingetje uit, een avontuurtje meer dan waard. Verdorie, ik wou best een deel van mezelf geven, als ik die kleine haar benen eens zien mocht. Ik zeg die kleine, en dat is een slechte gewoonte. Haar naam was Irene Habadha. En ik vond ze betoverend mooi. Zo bevallig en zo lief. Waren alle mensen maar zo.
En mijn hart was vandaag al , voor ik binnenging, vervuld met blijdschap. Ik moest weer geld meebrengen, en hoopte aan haar loket te mogen staan. Maar mijn ingebeeld geluk was van korte duur. Irene was nergens in de bak te bespeuren, niet op een kantoor, niet achter een loket. Ik schoof dan maar bij een andere persoon aan.
Dit was duidelijk een nieuweling hier. Opnieuw !
Aan het opgewonden gebrabbel van de klant waar hij mee bezig was, kon je opmaken dat de nieuwe bediende echt alles van zijn klant hebben en weten moest. En zelf niet goed bleek te weten wat hij met die informatie aanvangen moest. Soms kan je blijkbaar je klanten moe tergen. Bovendien bleek dat hij nog niet goed horen kon ook. Dat leidde ik af aan de verheven stem van de klant. Tegen het roepen aan. Wat kan een bankbezoek toch aangenaam zijn. Hoedanook, dankzij de tussenkomst van de dikke mevrouw die een loket verder zat, geraakte die klant toch aan zijn gerief. Er stond nog iemand voor mij bij deze nieuwe bediende aan te schuiven. Ik begon langzamerhand wanhopig te worden. Mijn oogappeltje was in de verste verte niet te bespeuren, ik ging nog lang op mijn geld moeten wachten, en ik zou nooit voor sluitingstijd de bank uit zijn. En ik moest nog naar de koffer ! Het leven is een strijd, niet ? Mijn fantasie ging in de richting van Irene en hoe ik haar stilletjes besnuffelen en bepotelen wou. Zo gaat de tijd wat vlugger voorbij, als je aan aangename dingen denkt. Of niet ? Plots was het mijn beurt. Ik groette de nieuweling aan de andere kant van het kogelvrije venster maar beleefd. Je weet tenslotte nooit waar dat goed voor kan zijn. Dan overhandigde ik hem dat papier van de accountenant en dat door onze PDG getekend was, en me normaal toe moest laten het geld aan te nemen en er te ‘mogen’ voor tekenen. Maar mijn gesprekspartner vroeg me laconiek of ik wel een rekening had bij de bank. Ik antwoorde daarop dat ik wel een rekening had bij een bank, maar beslist niet bij deze. Hij scheen dat niet goed te begrijpen, en vroeg maar eens raad aan de dikkere dame naast hem. Daar kon hij immers raad aan vragen, zij was een van die drie ‘anciens’. Zij herkende me onmiddelijk, knikte goeiendag naar mij, en legde het geval uit aan haar nieuwe collega. Groot was mijn opluchting toen ik achteraan vanuit een zijdeur mijn ‘vriendinnetje’ Irene zag binnen komen. Ze naderde het loket en had direct begrepen wat er hier aan het scheef lopen was. Ze begroette me met een brede glimlach en ontfermde zich over haar nieuwbakken collega, waarmee ze hem probeerde duidelijk te maken wat hij in dit geval doen moest, en hoe hij deze klant verder moest helpen. Nu kreeg ik zonder verdere problemen onmiddelijk het geld dat de firma nodig had. Terwijl ik het geld in de enveloppe deed en deze voor alle zekerheid dicht plakte, keek ik naar haar, en zei haar,
Ik moet u toch de sleutel van de tweede kluis nog overhandigen.
Ik kom dadelijk met u mee., reageerde ze prompt.
Ik wist eigenlijk niet goed waarom ze mee moest, ik kon die sleutel hier toch ook afgeven, maar ik waardeerde haar gezelschap enorm, dus keek ik verlangend naar haar uit. Ze ging achterdoor, en ze stond in no time naast mij.
Hallo, zei ze, me een hand gevend, Hoe maak je het.
Nu maak ik het uitstekend., antwoorde ik haar oprecht.
Ze glimlachtte teder. En ik werd opnieuw helemaal warm van binnen. Het was alsof ik op wolken liep. En dat ik in hogere regionen vertoefde. Ik was duidelijk smoorverliefd op haar. Ik voelde warempel vlinders in mijn buik. En ik hoopte alleen, diep in me, dat het voor haar, ergens toch, het zelfde was.
Voor u de sleutel overhandigt, moet u de koffer even tonen, verduidelijkte ze me, Daarna kan ik de lettercombinatie terug op onze gestandardiseerde code herzetten, want anders krijgen we die koffer nooit meer open.
Bij die laatste opmerking glimlachte ze als het kon nog uitbundiger.
Mijn frank was inderdaad wat laat gevallen, en ze had dat duidelijk gemerkt.
Hoedanook, we gingen samen in de richting van de trap, naar de kelder toe.
Op weg daarheen passeerden we een open bureel waar zo een moderne grote wandklok in de vorm van een polshorloge hing. Het ging blijkbaar al tegen sluitingstijd. Ze had dit natuurlijk zelf ook opgemerkt.
Ik vermoed dat we heel alleen in de kelder zullen zijn., zei ze, U gaat zich toch gedragen, hoop ik. ?
Ze schaterde het uit.
Natuurlijk, antwoorde ik, ik ben zelfs de goedheid in persoon.
Ik had ook niets minder verwacht., grinnikte ze.
We gingen doorheen de deur naar de trap, en begaven ons naar beneden. Onze stappen galmden in de traphal. Het leek of we samen afdaalden in een andere wereld. Geen enkel geluid van buitenaf drong tot hier door. Hier heerste de doodste stilte. Je kon er bij wijze van spreken een muis haar laatste zucht horen laten. Mijn uiterst charmant gezelschap was bijzonder bevallig gekleed. Ze droeg een zwart mantelpakje, een taileur zeggen ze geloof ik, met een wat kort rokje, dat voorzien was van ontelbare plooitjes. Bij iedere draai of wending die ze nam, of telkens als ze met de heupen zwierde, maakte dat rokje een zwierige, draaiende beweging die een ware streling voor het oog was. Het vestje dat ze er op droeg was een soort van colbertje, met een diepe uitsnijding. Onder dat vestje vermoedde ik een donkerpaartse blouse of een body, vermits ik onder haar grijze sjaaltje geen knopen waar kon nemen. Ze droeg bevallige witte pantys met een klein bloemenmotiefje aan de zijkant. Deze staken in niet al te hoog gehielde pumps. Ze zag er weer fantastisch uit zeg. En die manier waarop ze met haar heupen zwierde bij elke trap. Verdorie zeg, wat had ik graag onderaan die trap gestaan. En haar bewonderd als ze naar beneden kwam. Maar, plande ik, als we wat later terug omhoog zouden gaan bij het verlaten van de kelderverdieping, dan zou ik wederom achter haar staan. We waren nu beneden aangekomen, en we gingen in de richting van de kluizen. Net voor je daar binnen komt hangt er een kleine spiegel voor de zware afsluitdeur. Ze hield even halt, bekeek zichzelf en schikte eventjes haar glanzende, ravenzwarte haren. Ik nam mijn kans waar.
U ziet er echt prachtig uit, hoor., zei ik haar zachtjes.
Ze bekeek me even met glanzende ogen : Dank je wel hoor., zei ze me, ietwat bedeesd.
Ik moet toegeven, zei ik haar, ik ben een beetje bevooroordeelt in die woorden.
O, ja ? ,reageerde ze een beetje vragend.
Wel, zei ik een beetje verlegen toen we doorheen de grote kluisdeur binnenstapten, ik heb eigenlijk al van in het begin een boontje voor u.
Ze keek me met haar grote zwarte ogen, nu heel ernstig aan.
Ik heb dat wel gemerkt, zei ze, ik moet zeggen dat ik dat heel prettig vind. Ik had me al lang voorgenomen dat, indien u me avances zou maken, ik er zeker op zou ingaan.
Meen je dat nou ?, vroeg ik haar verbaasd.
Zeker, antwoorde ze me, maar je hebt er zo lang mee gewacht, dat ik bijna begon te wanhopen. En ik was te bevreesd en verlegen om de eerste stap zelf te zetten. En het feit dat u wachtte, maakte me wat onzeker.
Maar Irene, toch zei ik haar, terwijl ik mijn hand op haar schouder legde, daar was ik me helemaal niet van bewust.
We waren nu in de eerste kluizenzaal aangekomen, en ze draaide zich nu helemaal naar mij.
Ik weet het, zei ze stilletjes, maar je zal toch wel begrijpen dat het leven voor iemand met mijn uiterlijk niet zo evident is als voor iemand met een blank uiterlijk zoals u.
Ik was verbouwerd. Dat zo een prachtig meisje last van ons befaamd Belgisch rascisme kon hebben, was nog geen moment in mijn gedachten opgekomen. Ik vond haar zelf zo mooi, dat ik meende dat anderen haar ook alleen maar voor lief aanzien konden.
Toen besefte ik dat de wereld moest veranderen.
Ik vind u heel lief., flapte ik er uit.
Ik mag u anders ook best hoor., zei ze me nu wat minder ernstig
Terwijl ik mij beide handen naar haar heupen bracht, vroeg ik zachtjes, Mag ik je een kusje geven ?
Ze antwoorde niet.
Maar ze sloot haar armen onder mijn oksels, stak haar donkere glanzende lippen lichtjes vooruit, sloot gedwee de ogen, en zocht stilletjes naar mijn mond. Ik drukte mijn lippen op die van haar. Heel zachtjes. Ik wou immers niets forceren, want ik had het gevoel dat ze al te vaak geforceerd was. Ik kuste haar nogmaals. Dit maal wat langer. Ik liet mijn handen zachtjes over heel haar rug en haar gewelfde zijkanten glijden. Ze kuste dus terug, eerst heel teder, dan met meer overgave. Na een paar maal, voelde ik dat ze haar lippen een beetje opende, en ik verzamelde al mijn moed en duwde mijn tong wat naar binnen. Daar vond ik haar hagelwitte tanden en ook haar tong, die op haar beurt mijn mond zachtjes binnen drong. We kusten elkaar een hele tijd, zonder elkaar te lossen. Onze tongen rolden over elkaar en onze lippen sloten elkaar steeds steviger af. De begeerte was groot. Mijn zoekende handen gleden nu over haar billen, zonder haar rok op te tillen. Ik voelde hoe ze sidderde en hoe ze van elke aanraking genoot. Dit was een heel innig en intiem moment. Voor ons beiden. We hadden daar alle twee veel te lang op gewacht. We geraakten dan ook slechts heel moeizaam uit elkaar. We wilden er maar niet mee stoppen. Maar we hadden hier nog wel wat te doen.
Nu weet ik alleszins wat de Engelse de uitdrukking ‘The first kiss lasts for ever’ uit het liedje betekend.
We moeten nog naar de kluis., fezelde ze me zacht in het oor.
En we moeten ons wel haasten., zei ze gehaast, want binnen vijftien minuten word alles hier beneden automatisch gesloten. Als we dan nog hier zijn, gaat er bij de politie een alarm af. En ik wil niet diegene zijn die dat moet afbellen, want dat komt in je rapport te staan. En ik wil geen slecht rapport krijgen. , zei ze me nog schertsend.
Ik lachte even., was dit nu geen carrierevrouw, of wat ?
We begaven ons wat gehaast voorbij het nieuwe gedeelte, doorheen de grote gril achteraan, naar de oude kluis. Daar opende ik de grootste safe van de firma met de sleutel en mijn oude code, en eens ze geopend was, stak ze een apparaatje dat ze uit haar zak haalde achterin de combinatiemodule, en zette ze de combinatie daarmee terug op de standaardcode. Dit alles legde ze me uit terwijl ze de verrichtingen snel, en vakkundig afhandelde. Ik lachte even toen ze mij die defaultcode zei, het was gewoon de naam van de bank.
Dat kan helemaal geen kwaad hoor., zei ze terwijl ik naar haar benen gluurde, alleen de lege koffers hebben deze code.
Ze lachte even blij, toen ze zag dat ik haar gretig bekeek.
Op de terugweg, verwisselde ik snel nog even mijn tapejes, daar was ik tenslotte in de eerste plaats voor gekomen, nietwaar ?
Nu zijn we hier weg, zei ze mijn wang strelend.
We gingen onze weg terug, en op de trap liep ik dus achter haar. En wat dacht u, ik kon mijn ogen dus niet van haar benen afhouden. Ik wou van het spektakel genieten, zeker nu we elkaar al heel wat beter beginnen kennen waren. Ze keek nonchalant lachend achterom op de trap, en begon harder met haar billen heen en weer te schudden, om het schouwspel voor mij aantrekkelijker te maken. Haar rok wuifde daarbij heen en weer, en ik nam mijn kans waar. Ik nam hem vast en hief hem hoog genoeg op om haar volledige ranke benen in hun volle schoonheid te ontwaren, en te zien dat ze een wit splipje droeg. Ik floot even tussen de tanden. Lachend, sloeg ze op een speelse manier mijn hand weg, toen we aan de bovenste deur kwamen.
Ze sloot de deur naar de kelder toe achter ons. Het kantoor leek verlaten.
Met zachte aandrang duwde ik haar met haar rug tegen de deur, en kuste haar opnieuw innig en met voldoende tederheid. Mijn kus werd spontaan beantwoord. We maalden door elkaars mond en genoten van elke aanraking. Heigend lieten we elkaars mond los, na enkele minuten van intens genot.
We moeten doorgaan zei ze,een beetje sip, in het kantoor zitten ook automatische alarmen en ik moet nog alles afsluiten.
Goed., antwoorde ik wat vervelend.
Zien we elkaar nog ?, vroeg ik gehaast.
Ik bel je vanavond nog., zei ze kort.
Heb je de nummer van mijn GSM ?, vroeg ik naar een kaartje in mijn binnenzak zoekend.
Ik overhandigde haar dat kaartje terwijl ze me buiten liet.
Doen he ?, zei ik in het buitengaan.
Wees maar gerust., zei ze me een zoen toewerpend.
In het naar buiten gaan passeerde ik de twee demonstratiedames, die hun stand aan het afruimen waren. Ik had geen oog meer voor hen. Ik liep met mijn hoofd tussen de wolken, voelde me in de zevende hemel. Die hemel heette Irene.
Ik haaste me naar het werk, en dan terug naar huis.
Ik ging op de bank zitten naast de telefoon, en met mijn GSM op de salontafel.
Ik hoopte op een zwoel gesprek vanavond.
En ze belde dus.
We hadden een lang gesprek.
Een heel lang gesprek.
Tot de batterij van mijn GSM leeg was.
Over mijn jeugd, over haar jeugd. Dat jong zijn niet altijd makkelijk is.
Over lekker eten. En over goede drank. Want drinken moest je met mate doen. Dan genoot je langer.
Over de wereld. En hoe we die alle twee zagen. We zagen dus wel alle twee wel een enigzins andere wereld. Met andere mensen. En andere wetten. Zeg maar witte en zwarte wetten. We zagen de wereld met verschillende ogen. Onverschilligheid en haat. Vaders en moeders. Liefde en wanhoop. Desillusies en religies. De zon en de maan, alle sterren aan de hemel. Haar job en mijn job. De zomer en de herfst. Alles passeerde de revue. Ook het plezier dat er in het leven was, en ook, al het verdriet.
Ik leerde dat ze het niet makkelijk gehad had in het leven. Dat haar jonge leven moeilijker was dan ik het me voorstelde. En toch was ze meer dan vijftien jaar jonger dan ik. Dat ik ook mijn deel van miserie en ellende in die wereld gekregen had, bespaarde ik haar voorlopig. Ik wou immers niet dat ze treurde. En ik wou haar gemoed niet bezwaren. Zeker nu niet. Ik leerde ook dat ze al haar frustraties tot nu toe aan niemand kwijt kon. Dat ze geleerd had alles op te kroppen. Marokaanse vrouwen vallen hun echtgenoten, vaders en moeders niet lastig met hun emoties en problemen. Jongens kunnen dat wel, zij zijn de mannen. Meisjes moeten zwijgen en luisteren. Dus kroppen ze al hun ellende en verdriet alle dagen opnieuw, weer op. Ze was zo blij dat ze met mij over die dingen praten kon. Ze voelde zich zo gelukkig dat ze dat alles nu wel aan iemand vertellen kon. En iemand die met veel plezier naar haar luisteren wou.
Alle dagen die week belden we opnieuw de batterij van mijn GSM plat terwijl we beiden uitgestrek op ons eigen bed lagen. We vertelden elkaar ons hele leven en onze zuchten, en leerden mekaar alzo op een korte tijd heel goed kennen. Ik begreep heel goed dat ze problemen met haar achtergrond had. Ze wou er zich van lostrekken, maar, ze had ook zo haar redenen om dat net niet te doen. Ze zocht intimiteit, vriendschap, warmte en genegenheid, en hoopte dat alles in mij gevonden te hebben. En ik ging in heel veel dingen met haar mee. Ik zocht met zoveel woorden naar haar sensuele plekjes en de zones van, haar lichaam die haar prikkelingen geven konden. En bij die pogingen om haar verbaal op te vrijen genoot ze duidelijk hoorbaar. Ik voelde me steeds verder tot haar aangetrokken ; emotioneel, en ook fysiek. Natuurlijk besloten we elkaar zaterdagavond te ontmoeten. En aan de telefoon bleven we elkaar met woorden diep en intens verkennen. We waren al lang geen vreemden meer voor elkaar. Zo kwam het, dat we op onze afspraak van zaterdag, elkaar als oude bekenden en met tranen in de ogen, in de armen vlogen.

De Karekiet was ook een taverne die bij uitstek geschikt was om dergelijke intieme ontmoetingen te plannen. Daarom had ik deze gelegenheid durven voorstellen. Er waren vele eethoekjes geschikt op een dergelijke manier dat je privé zat en geen oogcontact met andere gasten had. Heel intiem en gezellig zo. Echt geschikt voor een ontmoeting van een verliefd stelletje. Ik keek daar reeds heel de week, met steeds toenemend verlangen, halsreikend naar uit. Ik had dan ook vol enthousiasme een tafeltje gereserveerd. En een fles champagne op de koop toe. We omhelsden elkaar heel hevig, de wereld verdween rondom ons, en we konden elkaar maar moeilijk terug loslaten. Ik opende smachtend mijn ogen. Vanuit mijn ooghoeken zag ik een vent naar ons staan kijken. Hij had zijn lippen op elkaar geperst en stond wijdbeens met de armen over elkaar naar ons te staren. Hij was iets groter dan ik zelf, had een getaand en ietwat pokdalig gelaat en een snor om u tegen te zeggen. Zijn glanzend haar was achterover gekamd, en zijn snor leek uit zijn neus gegroeid te zijn. Het leek me helemaal geen aangenaam heerschap.
Irene merkte mijn reaktie op. Ze hief het hoofd een beetje, en volgde mijn blik.
Dit is mijn oudste broer, Achmed., zei ze met een diepe zucht.
Ik hoop dat je hier een beetje begrip kunt voor opbrengen, maar mijn vader wenste dat hij mij zou vergezellen.
Ze aanschouwde een beetje triest mijn verbazing.
Ik weet het., zei ze me, Maar zo gaat dat bij ons, dat heet men traditie.
Ik rijkte mijn hand naar Achmed, ik wou hem beleefd groeten en zei, Wel dan, goedenavond vriend.
Hij hield zijn armen overeen en knikte droogjes. Neen, een woord kwam er voorlopig nog niet uit. Hij bekeek me uit de hoogte. Hij keek op me neer alsof ik een hondendrol was. Discriminerend gedachtengoed werkt dus langs beide zijden, zoveel was duidelijk.
Maar dat was nog niet alles. Ik maakte aanstalten om te gaan zitten, en nodigde hen beide uit om aan een tafel plaats te nemen. Ik wees daartoe met uitgestoken hand naar de vrije tafel die ik voor hun aankomst bezet hield, en begaf mij reeds in die richting. Maar beiden bleven nog ter plekke staan. Ik keerde op mijn stappen terug van zo gauw ik dat merkte. Verbaasd en een beetje geirriteerd vroeg ik aan Irene ‘Scheelt er iets ?
We wachten nog even op de vriendin van Achmed, fluisterde ze me toe.
Maar we kunnen toch wachten én zitten., stelde ik lachend voor.
Wij staan., zei Achmed kort en krachtig, de armen nog steeds over elkaar.
Hij sprak die woorden in behoorlijk gebrekkig nederlands uit, je hoorde dus ook van waar hij afkomstig was Zo kwam het, dat we alle drie gedurende enkele ogenblikken naar de ingang bleven staren. En ik voelde me volslagen belachelijk. Ik voelde al hoe lugubere donderwolken, mijn piepjonge relatie met de Marokkaanse Irene, begonnen te overschaduwen. Het beloofde alleszins nu reeds al, niet erg gemakkelijk te worden. Maar het gaf me de gelegenheid Irene nog maar eens goed in me op te nemen. Ze was tenslotte een schoonheid die weggelopen kon zijn uit een sprookje van duizend en een nacht. Deze keer droeg ze een licht beige kleurig mantelpakje met broek. Het pakje met perfect aansluitende snit, was voorzien van donkere streepjes. Ze toonde er bekoorlijk en langer mee. Dit werd nog extra geaccentueerd door de hoge open pumps die ze droeg. Ook dezen waren van een beige tint, en maakten de aanblik van mijn vriendin nog bevalliger. Onder het pakje droeg ze een donkere pull met ietwat opstaande kraag, en een roze sjaaltje. Ja, er mocht duidelijk op dit moment niet zo veel van haar lichaam getoond worden als op het werk. En eigenlijk verbaasde me dat niet. Ze zag er zo, ook geweldig uit. Als een mondaine dame, die er wat bedroefd uit zag. Ik besloot echter het beste van de avond die ons te wachten stond te maken. Het was tenslotte zaterdagavond, niet ? Dus ik gaf haar even een complimentje.
Prachtig pakje, draag je daar ? Nieuw ?, vroeg ik op vragende toon.
Ja zei ze stilletjes, speciaal voor deze gelegenheid.
Ik dacht het al., glimlachtte ik, het staat je perfect., zei ik met een stem die naar voldoening klonk.
We begonnen een gesprek over koetjes en kalfjes, u weet wel, bloemen en bijtjes, enfin, toch bijna. Onze gezelschapheer hield zijn ogen op de deur gericht.
Willen we toch liever niet gaan zitten ?, vroeg ik een beetje aandringerig.
Even nog, zei ze me, Angele is de wagen gaan parkeren.
Oh ? zei ik bedenkelijk.
Dus haar broer liet zijn liefje rijden !
Of was het misschien haar wagen ? Hoedanook, het leek me een niet erg vrouwvriendelijk houding voor een heer. Een heer ? Veel van een heer had dit individu anders niet weg. Irene stond naast mij in scherp contrast naast haar broer. Hij was in slobbertrui en jeans gekleed. Op die jeans droeg hij een afgedragen en deels gescheurde broeksriem die vooraan gesloten werd door een eigenaardige metalen gesp met de beeltenis van samengevouwde handen. Zoals ik al zei had hij een ruige snor, maar liep er verder ongeschoren bij. Hij was duidelijk een verstokte roker. Zijn duim, wijs en middenvingers waren behoorlijk aangeslagen van het veelvuldig nicotinegebruik en hij stonk uren in het rond naar tabak en sigarettenas overgoten met een vleugje look. Neen, Irene was duidelijk anders. In plaats van een heer had hij meer weg van een matroos die té lang gevaren heeft en weken geen bad heeft gezien.
Doorheen de ingang kwamen wat mensen binnen. Een oudere, kalende heer, vergezelde een piepjonge dame. Hij hing zijn hoed en haar jasje met veel liefde over de kapstok. Hier werden wel meer afspraakjes gemaakt. Mijn verbazing groeide. Vlak achter hen kwam een jonge dame binnen, hoog blond, hoog van hielen en kort van rok. En ik kende haar ! Zij was een van die dames die vorige week in het grootwarenhuis tijdens de demonstratie van dat nieuw soort borstels haar slipje aan de omstaanders toonde ! Voorwaar, de verassingen zijn de wereld nog niet uit, dacht ik zo. Ze hing haar gelige cape met een zwier over een kapstok en kwam onze richting uit gewaggeld.
Allez !, schoot er door mijn hoofd, dat kan toch niet zijn ?
Ze kuste haar Marokkaanse vriend tammetjes op de wang. Daarna knikte ze bedeesd naar Irene die met lege nietszeggende lege ogen voor zich uit staarde. Ze gaf me een hand.
Ik ben Angele., zei ze met opgetogen stem tegen mij. Ik ben de vriendin van Achmed.
Aangename kennismaking., zei ik opgelucht.
Ik keek gelaten naar Irene.
Ik herkende haar haast niet meer.
Van het vurige temperamentvolle meisje van in de kelder van de bank en achter de telefoon bleef niets meer over. We begaven ons alle vier naar het tafeltje waar ik vandaan kwam. Het was een rustig afgeschermd hoekje van het restaurant waar drie sfeervolle kaarsjes de waan van intimiteit trachtten te insinueren. Maar ik wist nu wel beter. Irene was een stijlvolle volwassen maar stille en bedeesde dame geworden. Ze straalde gewoon Marokko uit. En ik moet toegeven, het huilen stond me nader dan het lachen. Ik had invloeden van haar thuis verwacht, maar zoiets … Of deed ze er het voor ? Wou ze me intimideren ? Wou ze me uit mijn schulp lokken ? Of was ze gewoon bang voor haar broer en de rest van de familie ? Was haar op dergelijke manier de les gelezen, dat ze haast geen woord praten durfde ? Had ik me al die dagen illusies gemaakt ? Ik zou het niet weten. Maar ik begon met haar te praten. Als je niet communiceert kom je immers niets te weten. Wat me opviel tijdens het gesprek dat ik probeerde te voeren met haar, was, dat ze me niet durfde aankijken. Ze keek naar de muur, naar de rode kussens, naar haar broer, naar de kaarsen, aan mij voorbij, maar me nooit recht in mijn ogen. Ik vroeg hoe het met haar was. Ze antwoorde dat ze bezoek van haar oom uit Marakech gehad had. En dat die thuis bij haar ouders logeerde. Hij was een welstellend man, ginder in Marokko, vertelde ze nog. Maar ik vroeg hoe zij het stelde, ik vroeg toch niet achter haar oom. En ze begon over haar werk. Hoe goed haar baas wel voor haar was. Dat ze toch een aantrekkelijk baan had. Met verantwoordelijkheid. En dat ze daar zo graag was. Ze bleef dus maar al mijn vragen ontwijken, en mijn hoofd vulde zich met vraagtekens als een puzzel uit duizend delen die rond elkaar dansten, en me probeerden uit te lokken. Terwijl ik op Irene probeerde in te spreken, en haar terug tot mij te brengen, realiseerde ik mij dat ik haar eigenlijk aan het verliezen was. Ik begreep het niet. Ik begreep het waarlijk niet. Ik had haar toch niets misdaan. Of wel ? Het koppel aan de overkant van de tafel was ook tegen elkaar bezig. Maar zeker niet op de gedempte manier dat wij beiden aan het spreken waren. Ik had weinig aandacht voor hun conversatie, maar uit de gebruikte toon begreep ik dat hun relatie niet meer op zijn hoogtepunt was, zoveel was duidelijk.
Een garcon kwam ons uit de helse betovering bevrijden. Hij kwam opnemen wat we wensten te drinken, en deelde de menukaart uit. Ik was ten minste gekomen voor hun lekkere bosduif met fruit ! Maar ik zweeg stilletjes over de fles champagne. Mijn feestvreugde was reeds begoorlijk getemperd, of wat dacht u nog ? Terwijl we allen onze keuze uit het menu aan het maken waren, legde ik mijn hand op de bovenbeen van Irene. Ze reageerde niet. Ik keek even naar mijn hand, alleen om zeker te zijn dat ze wel op haar been lag, en niet op de armleuning of zo. Ze gaf geen krimp. Terwijl ik interesse voor de wijnkaart veinzde, deed ik een schoen uit en streelde met mijn voet haar onderbeen. Ik hoorde haar zachtjes zuchten. Dan trok ze haar been terug en zette ze zich wat verder. Mijn hand gleed van haar bil af, en belande op de bank. Ik was verbaasd. En diep geraakt. Dit leek me een afscheid zonder woorden. Het had allemaal veel weg van een film van Francois Truffaut. Melancolie en treurnis als toetje, terwijl we ons hoofdgerecht nog kiezen moesten..
Wat ga jij nemen ?, vroeg mijn overbuurvrouw me op heldere toon.
Pardon ?, zei ik, me uit mijn gedachten weggesleurd voelend.
Ja, wat is hier lekker ?, vroeg ze me wederom.
Wel, zei ik met wat hese stem, de Normadische zeetong met grijze garnaaltjes is bijzonder lekker. Net als de gebraden eend trouwens. Maar voor de gevarieerde wildgerechten moet je in het seizoen zijn, anders komt ze gewoon uit de diepvries, net als overal. , voegde ik er nog aan toe.
U bent hier duidelijk nog geweest !, lachte ze me toe.
Ik kom hier al meer dan tien jaar., antwoorde ik wat koeltjes.
Kan je ons dan wat aanbevelen ?, vroeg ze verder.
Wel, ik ken jullie smaak natuurlijk niet, zei ik met wat luidere stem, maar ik neem de bosduif met vruchten. Die at ik hier al meer, en die is gewoon uitstekend te noemen. Ze komt met een geweldig lekker sausje op basis van champagne.
Wel, antwoorde mijn nieuwe gesprekspartner, dan neem ik die ook. U bent een echte kenner.
En dat zei ze tegen mij op een manier dat ik zo waar een beetje nattigheid begon te voelen.
Ik keek even naar Irene. Ze zat daar met neergeslagen blik en ik had de indruk dat ze begon te wenen. En ja, tranen rolden over haar wangen. Ze snikte het uit. Verdorie toch, ik voelde me zo tot haar aangetrokken. Ik wou haar in mijn armen nemen, maar de voorgaande koelte belette me dat, en had zodanig op mij in gewerkt dat ik niets meer opbrengen kon en haar alleen maar beleefd mijn ongebruikte zakdoek aan kon bieden. Ik wou wat zoete woordjes tot haar richten, maar ze griste de zakdoek uit mijn handen, veerde snikkend recht en haaste zich in de richting van het toilet. Ik stond paf. Wat een avond zeg. En hij was maar net begonnen. Een ontnuchtering van jewelste. Dat was het minste dat je er van kon zeggen. Achmed richtte zich even naar het meisje naast hem.
Jij effe meegaan., zei hij haar droogjes, en met een platgestreken gezicht.
En Angele verdween braafje Irene achterna.
Ik voelde me een beetje beduusd, alsof ik in de grond wou wegzinken. En ik voelde mij opeens hier helemaal niet meer op mijn plaats. Het was alsof, van het ene moment in het andere, alles tegenviel, en ik me hier helemaal niet meer tussen deze mensen thuis voelde. En die Achmed tegenover mij maakte het zeker niet gemakkelijker. Mijn gevoel van onwennigheid groeide met het moment. Neen, dit was echt geen aangename ervaring, integendeel zelfs. En om Achmed niet te moeten aankijken bleef in in de wijnkaart neuzen, en op het moment dat ik dacht daar wat te lang mee bezig te zijn, wisselde ik van kaart en nam me de menu nog eens voor. We zaten daar als twee zwijgzame zoutpilaren schuin tegenover elkaar, en ik begon me af te vragen waar die twee bleven. Ik begon ook aan te voelen dat deze muur van stilte eens onderbroken moest worden. De twee dames waren elkaar blijkbaar hun leven aan het vertellen. Dus besloot ik om de koe (in dit geval de stier) bij de horens te nemen, en zelf maar de eerste stap te zetten. De beste verdediging is de aanval, maar dat wist u ongetwijfeld reeds. Terwijl ik met een hand mijn menu vast hield rijkte ik Achmed de wijnkaart aan.
Interesse in een goed glas wijn ?,vroeg ik hem.
Hij keek beduchtzaam op van zijn kaart. Ook hij was, misschien wat nerveus, in het menuboekje blijven neuzen.
Hij legde met een breed gebaar de menukaart weg en nam de wijnkaart aan.
Alsjeblieft., zei ik kort.
Merci., antwoorde hij al even kort.
O, reageerde ik bijdehand, u bent Franstalig.
Neen, zei hij al even gevat, en voegde er even later droogjes aan toe, Marokaans.
Begrijp ik., antwoorde ik, een beetje bang om de draad van het gesprek kwijt te geraken.
Maar u red zich best in het Nederlands., ging ik verder.
Kan zijn., reageerde hij, nog steeds kort.
Wat doet u eigenlijk in het leven ? , vroeg ik hem om het even over een andere boeg te gooien. Je weet tenslotte maar nooit, niet ?
Ik ingenieur bij het Marokkaanse bureau van Bosbouw, ik op studieverlof in Belgique., vertelde hij mij onomwonden. Zijn Nederlands was blijkbaar meer dan een beetje gebrekkig.
Das pas intressant !, riep ik uit in geveinsde interesse.
Ik ben ook geintresseerd in bosbouw., loog ik hem voor.
O, dat zo zijn ?, vroeg hij me, nog steeds van achter zijn menu.
Zeker en vast, antwoorde ik hem kordaat, de bomen, struiken en bossen, dat zijn toch de longen van de aarde ! En we hebben ze nodig om te ademen. Ze zuiveren onze atmosfeer hé. En we hebben ze ook nodig voor onze meubeltjes en zo.
Ik ben een groot natuurliefhebber hoor !, vertelde ik, hem in vertrouwen nemend.
Niet nodig natuur lief te hebben om met bomen te werken., zei hij met een eigenaardig grimas., Schrijnwerkers doen dat ook, hakken er gerustig op los.
Misschien, maar het is tenslotte hun stiel. Meubelmakers moeten ook stoelen maken, of niet ?, zei ik wat nonchalant tegen mijn moeilijk loskomende gesprekspartner.
Niet akkoord, zei hij me, wij op de matten zitten in Marokko, stoelen niet nodig.
Hij legde zijn menu neer naast de wijnkaart, en keek me onomwonden aan.
U gelooft dus in de tradities, en daar is niets verkeerds mee., stelde ik aarzelend.
Het gesprek had een duidelijke andere wending genomen. En ik kon niet zeggen dat het me beviel. Ik was niet naar hier gekomen, en was evenmin een gesprek met hem aangevangen, om bij te leren over Marokaanse tradities en bosbouw. Ik wist verdorie zelfs niet dat er zo veel bossen waren in Marokko. Ik meende dat ze daar, op een paar oases na, alleen maar zand en woestijnen hadden. Maar ja, ik kon me daar natuurlijk in vergissen. Maar, zonder daar een echte reden voor te hebben had ik toch het gevoel dat er iets aan zijn uitleg niet klopte. Zijn milieubewustzijn leek me iet of wat geveinsd. Nu kende ik niet veel van bossen af, zeker niet, maar ik kende wel milieubewuste mensen, die op een heel verantwoorde manier met alles, wat in het wild en in de natuur leeft, proberen om te gaan. Ik zocht eigenlijk naar een manier om zijn verhaaltje een beetje aan de realiteit te toetsen. Waarschijnlijk stond hij gewoon op te scheppen. Hoe zou ik dat aan boord moeten leggen. Het is vaak niet zo makkelijk met sommige mensen. Zeker niet als ze zich voordoen als iemand anders. En meestal gebeurt dat als ze een diepe indruk op u willen maken. Ik heb ondervonden dat ze vaak zelf door de boot vallen als je ze hun gang laat gaan. Als je ze in de waan laat dat je hen geloofd en nog veel interesse toont voor hun verhaal en positie. Ze zoeken de hoogachting van anderen. En eens ze die menen gevonden te hebben, merk je meestal snel aan hun overdreven dispuut dat ze larie verkopen. Ik meende net dat dit een correcte uitgangspositie zou wezen voor deze situatie en het vervolg van onze discutie. Maar dan realiseerde ik me dat het niet dat was wat me intresseerde. Ik was toch niet in Achmed geintresseerd, wel in Irene. Die wou ik zo graag knuffelen en omhelzen, en wie weet wat nog allemaal mee doen. Niet met Achmed ! Dus ik besloot het hem op de man af te vragen. Ik verzamelde al mijn moed. En ik kreeg het moeilijk over mijn lippen. Maar het moest.
Wat scheelt er eigenlijk met uw zuster ?, vroeg ik iet of wat terloops.
Dat zijn simpel., zei mijn gesprekspartner kort, ze moet huwen met oom.
Mag geen omgang meer hebben met andere mannen. Ook nie met u., zei hij me daarna vlakaf.
Zit het zo ?, vroeg ik beklemd. Mijn zwaar belaste frank was dus gevallen.
Zo zijn., voegde Achmed er aan toe, en niks anders.
Maar, probeerde ik, waarom gaat ze dan nu nog uit ? Waarom is ze niet gewoon thuis gebleven ?
Ik had mezelf graag deze ontgoocheling bespaard gezien, of wat denkt u ?
Vader is modern mens., spuuwde Achmed uit, hij nog gunnen Irene plezier, maar altijd onder controle van mij. Dus zij mogen uitgaan en dansen, maar niet meer vrijen enzovoort. Ik zien alles. Ik weten alles. Ook van haar. En ik ook graag uit eten gaan. Daarom wij hier.
Hij zei dit met zijn ogen omhoog gericht naar het plafond, en een nonchalant zwierende beweging met zijn rechter onderarm makend.
Lap, dacht ik, het was te verwachten dat dit niet goed lopen zou. Word ik verliefd op een Marokkaanse schone, dan huwelijken ze haar uit. Ik begreep het wel. Ze had me nog eens willen zien. En ze wou daarmee afscheid nemen of zo. Een laatste romantisch en intiem moment, in de kiem gesmoord door haar eigen broer. Je moet maar familie hebben. Het leven gaat niet over rozen. Wel over potscherven. En ik voelde me zelf ook gebroken. En hoe. Ik had me zo verheugd op een mooie relatie me haar. Maar, verdorie toch, zij toch ook. Zo had ik het toch kunnen begrijpen uit die ellenlange telefoontjes met haar. Ik dacht toch dat we verliefd op elkaar waren. Of niet ? Voor zover ik haar eerlijkste reakies begrepen had was dat zo toch echt geweest ! Of was ik zo een grote onnozelaar geworden ? Maar ik moest het weten.
Heeft Irene hier zelf ook voor gekozen ?, probeerde ik.
Irene geen zaken mee., antwoorde mijn getaande gesprekspartner kort, vader kiezen en basta.
Ja,zoveel was wel duidelijk.
Maar die houding moet haar toch pijn doen ?, probeerde ik nogmaals, Het is duidelijk dat ze er veel verdriet om heeft en er erg onder lijd., slikte ik even door.
Och, bemoederde Achmed, verdriet als zon en regen, komen en gaan.
En daarmee wist ik het dus. Irene zou nooit de mijne worden. Nu niet en in de toekomst niet. Neen, voor ons samen was er geen toekomst weggelegd. Dat begreep ik nu best. Dat was duidelijk. En dat verklaarde natuurlijk die lange tranen van Irene. Wat is het leven soms toch moeilijk.
Uit een ooghoek merkte ik dat beide dames op terugweg van op het toilet waren.
Ze kwamen beiden onze richting uit.
Irene haar verdriet was blijkbaar over. De beide dames schertsten tegen elkaar alsof ze oude vriendinnen waren. Ze kwamen ons beide tegemoed met een brede glimlach. Irene’s glimlach vervaalde echter toen ze me in de ogen keek. Het leek wel of ze daardoor even terug naar de realiteit getrokken werd. Ze boog teneergeslagen het hoofd en ging met een lichte glimlach terug naast mij zitten. Ze keek me echter niet meer aan, ze leek bang voor mijn blik. Misschien besefte ze reeds dat haar broer me op de hoogte van de situatie had gebracht. En treurnis schetste wederom haar gelaat. Maar ze zat wat dichter bij mij nu, en ze verdroeg gelaten, of zelfs met ingetogen vreugde de hand die ik op haar dij legde, en waarmee ik haar bovenbeen zachtjes kneedde. Ook Angele was tegenover mij naast haar buitenlandse vriend komen zitten, en terwijl ze het hoofd naar hem richtte sprak ze ‘Zie je, dik voor mekaar !
Is goed. Antwoorde Achmed, wij nu bestellen eten. Ik honger hebben.
Iemand van ons, ik weet niet meer wie, deed teken naar de ober, en die kwam onze bestelling opnemen. Ik zou het gezworen hebben, dat hij zo homo was als hij groot was. Ik bestelde waar ik voor gekomen was, en, tot mijn verbasing kozen al de anderen voor het zelfde. Ik keek even op. Hadden ze dat nu uit beleefdheid gedaan of omdat ze niet beter wisten ? Irene had het beslist gedaan om haar blijvende symphatie te laten blijken. Van de anderen wist ik het niet. Aan Angele durfde ik het wel te vragen.
Iedereen lust hier blijkbaar duif ?, zei ik haar op vragende toon.
Natuurlijk, zei ze me opgewekt, als u dat kiest moet het wel lekker zijn.
Ze is ook bijzonder lekker., beaamde ik.
De stilte langs de zijde van Irene moedigde me eigenlijk aan een gesprek met Angele aan te knopen.
U komt me eigenlijk wat bekend over, loog ik haar voor, ken ik u misschien ergens van ?, vroeg ik op wat gedempte toon.
Dat zou wel eens kunnen., antwoorde ze me, ik kom veel onder de mensen.
O ja ?, reageerde ik, u hebt zeker een intressant beroep.
In welke branche zit u ? wou ik weten.
Wel ik doe vele zaken., zei ze kalm, waaronder ook escort.
Ik keek haar sprakeloos aan.
Dit was me wel een avond vol verassingen.
Ze gaf niet toe dat ze bezems verkocht in grootwarenhuizen, wel dat ze voor hoer speelde. En dat terwijl Achmed naast haar zat en wezenloos naar zijn bord staarde.
U maakt een grapje., reageerde ik slimmetjes.
Helemaal niet., zei ze me, het is best een opwindende stiel, en het verdient nog goed ook.
Dan begrijp ik niet zo goed…, aarzelde ik met mijn kin naar Achmed wijzend.
Hij ?, vroeg ze, O hij, hij is zo een schatje !, en ze gaf hem een duwtje. Achmed grinnikte even en begon een gesprek met zijn zusje in een taaltje dat we geen van beiden verstaan konden. Het zal dus wel Marrokaans geweest zijn, zeker ?
Achmed heeft geen bezwaar tegen mijn beroep., verduidelijkte ze me, we kunnen niet allemaal van bomen leven, niet Schatteboutje ?, en ze keek vragend naar Achmed, die duidelijk te zeer verdiept was in het fluisterend gesprek met zijn zusje.
Ach, ging ze verder met een diepe zucht, en ik val toch zo op buitenlanders.
Is dat waar ?, probeerde ik.
Jij toch ook ?, reageerde ze met een stevige knipoog.
In dit geval toch., antwoorde ik, haar knipoog best begrijpend., Maar ik begrijp al dat ik hier bot zal vissen.
Ik zou niet te snel wanhopen, hoor., zei ze me met een brede glimlach.
Dat klinkt toch al een beetje bemoedigend., antwoorde ik, en legde nogmaals een hand op Irenes been. Ik voelde ze sidderen.
De ober bracht ons voedsel en we vingen aan met onze maaltijd. Ik denk dat iedereen zich het liet smaken, want het vreemdtalig gesprek verstomde eveneens. Niemand zei smakelijk, en ik moet bekennen, ik ook niet. Ik had er de moed niet toe. Ja, de sfeer was droevig. En mijn gedachten dwaalden af onder het eten. Ik aanschouwde mijn overbuurvrouw eens goed. Ze had prachtig blond haar, het was ongelooflijk precies gekapt. Ze had een knap mantelpakje aan en de korte rok was voorzien van een vrij hoge split voor haar linkerbeen. Vermits ze zich een beetje opzij van de tafel had gezet, kon ik dat ranke been bevallig aanschouwen. Het stak in een prachtige zijden kous met een naad langs de achterzijde, en ik keek tot op de donkerdere rand bovenaan, waar ik een jaretellenhouder vermoedde. En het leek me wel wat. Maar ze merkte dat blijkbaar, want ze verschoof zich wat verder terug in de richting van Achmed. Die zat nu heel stil van zijn maaltijd te genieten. Ik wist immers dat de duif lekker was. Ik zat dus met een callgirl aan tafel. En ik herrinnerde me de film Klute met Jane Fonda als callgirl. Nu weet ik best dat de situatie niet echt vergelijkbaar was, maar toch, ik voelde me als in een zeer slechte, haast wansmakelijke detectievefilm. Wat bedoelde deze callgirl daarstraks met dat niet wanhopen ? Lag er misschien iets voor mij in het verschiet ? Maar dan met wie ? Met Irene ? Of met Angele zelf  ? Ik was alleszins bijzonder benieuwd. In mijn fantasie was ik reeds het lijdend onderwerp van een halucinant orgie van wereldformaat. Doorheengeweven armen en benen, lullen en kutten, tongen en pompende bewegingen in een zweem van zweterig geheig, flitsten doorheen mijn hoofd. Maar dan zonder Achmed. Hij was helemaal mijn type niet.
Plots kwam ik terug tot de realiteit. Ik voelde een voet tegen mijn been. Hij wreef over en weer, en zocht het blijkbaar hogerop. Het was een voet die in een lange nylonkous stak. Geen twijfel mogelijk, Angele probeerde me te verlijden zie ! Maar ze sprak geen woord. Irene moest dat blijkbaar gemerkt hebben. Ze gaf me een duuwtje met haar linkerbeen, en ik schrok er een beetje van. Dat deed blijkbaar Angele stilletjes lachen en daarna verstommen. Achmed keek wat raar op. Ik moest de situatie toch redden.
Lekker he ?, zei ik tot Achmed.
Ja, goed zijn., zei hij kort, zonder veel opkijken.
Het is inderdaad bijzonder lekker., beaamde Angele, maar ik had het gevoel dat ze niet over het eten bezig was. Vanuit mijn ooghoeken zag ik Irene glimlachen. Goed, die tranen bleven duidelijk weg.
Na het eten wensten mijn gasten onverwacht snel af te rekenen. Na wat heen en weer gepraat met Achmed, besloten we beiden de helft van de rekening te voldoen.
Daarna namen we koeltjes afscheid.
Is dit dan alles geweest ?, probeerde ik tegen Irene.
We zien nog wel., antwoorde ze me zonder me aan te kijken en op een toon die in raadselen sprak.
Ik groete ook Angele. Haar handdruk gaf duidelijk iets te kennen. Maar wat ?
Mijn gasten verlieten iets voor tien uur het etablissement, en ik was het tot op het trottoir voor de deur gevolgd om afscheid te nemen. Zij moesten duidelijk naar rechts, mijn wagen stond de andere kant uit. Maar ik twijfelde. Het leek me nog te vroeg om huiswaarts te keren. En ik ging terug het restaurant in, en begaf me naar de hoek waar de bar zich bevond. Ik had besloten nog een glas te drinken. Of meer dan een glas. En ja, ik dronk meer dan een glas. Een prostituee die de bar wel eens frequenteerde probeerde me wel even op te pikken, maar zij ving vanavond bot bij mij, net als ik eerder op de avond. Ik had helemaal geen zin in haar. En ik miste Irene. Ik vroeg aan de barman een boek kaarten en begon wat te patiencen. En zo sluimerde de avond verder, tot in de vroege uurtjes. Dacht ik. Maar zo laat werd het niet. Even voor half twaalf ging mijn GSM. Ik dacht eerst niet te antwoorden, want, wie belde me nu op, om dit uur ? Maar toch, ik nam maar op, je weet tenslotte maar nooit. En, wat schetst mijn verbazing. Het was Angele. Of ik geen laatste glas bij haar komen drinken wou. Ik reageerde eerst wat té cynisch. Wat dat glas kosten moest, maar excuseerde me dadelijk voor mijn onhebbelijkheid. Ik had een kwade avond gehad, gaf ik tegen haar toe, maar dat moest ze begrijpen. Maar ik moest toch maar eens komen, ze begreep mijn ontgoocheling, en maande me aan toch maar naar haar te komen, om de avond sereen en in harmonie met een lekker glas en in goed gezelschap af te sluiten. Ze noemde me haar adres. Verdorie de Penthouse van een gebouw in de duurste buurt van de stad. Zij boerde duidelijk goed. Maar hoe kwam zij aan het nummer van mijn GSM, vroeg ik me af, toen ik de verbinding verbrook ?
En ik besloot toch maar te gaan. Ik vertrok dus met een hoofd vol vraagtekens.
Slechter worden kon mijn avond alleszins niet.
Ik reed met mijn wagen door de donkere nacht, naar het adres dat ze me genoemd had. Ik passeerde eerst het rumoerig gedeelte van de stad. Het was een broeierig nest, bekend om zijn beschilderde jongeren, die vannacht blijkbaar veelal thuis gebleven waren. Door het schijnsel van mijn koplampen merkte ik her en der maar enkele groepjes van die nieuwe jeugdige nomaden op, en ik was reeds bijna in het stadsgedeelte waar ik wezen moest. Nog even de brug over, een stukje steenweg en dan naar links. Ik keek al van een flink stuk op voorhand uit naar een geschikte parkeerplaats, en o wonder, ook dat bleek nog mee te vallen ook. Toen ik uit mijn geparkeerde wagen stapte hoorde ik ergens een torenklok twaalf uur slaan. Het uur der spoken. Ik rilde even, en stelde vast dat het nog begon te regenen op de koop toe. Onder het vallen van de eerste druppels begaf ik mij in de richting van het appartementsgebouw. En ik herinnerde mij de geschiedenis, die ik op school kreeg, over dit stadsgedeelte. In de middeleeuwen bevond zich net op deze plaats de heuvel waar de veroordeelden opgehangen werden, de wijk ontleende nu nog zijn naam aan deze geschiedenis, ze luisterde naar de naam van Galgenberg. Het verhaal ging al even veel eeuwen dat het er tussen twaalf en een spookte. Wel, dronkaards vertelden me tijdens mijn tienerjaren wel vreemde verhalen over deze regio. Maar ik heb die altijd weggelachen. Hoedanook de sfeer van het moment, de duistere nacht en de vochtige regendruppels die op de stoep begonnen te gutsen, brachten deze macabere gedachten in mij boven, terwijl ik eigenlijk toch voor iets heel anders naar hier gekomen was. Je gedachten kunnen soms een heel eind afdwalen.
Ik ging doorheen zo een zware, glazen, automatisch openende deur, de inkomhal van het nieuwe moderne gebouw in. En ik drukte de drukknop van de bel in, die zich naast Angele ‘s naam bevond. Ze nam verrassend snel op. Op haar Hallo, antwoorde ik koeltjes met mijn naam.
Kom maar naar boven, zei ze nog, het is op het bovenste verdiep., verduidelijkte ze nog onnodig.
Ik begaf me door de tweede bruin getinte glazen deur die zoemend openging, naar de liften. Bij het indrukken van de liftknop opende de deur zich dadelijk, alsof ook de lift op mij aan het wachten was. Ik drukte op de knop van de zevende etage. De liftkooi zoemde soepel omhoog. Op het zevende verdiep hield ze halt. De deur schoof open, en ik stapte uit. De enige deur die toegang verschafte tot een woning stond wagenwijd open. Eerst aarzelde ik wat, maar dan merkte ik plotseling dat Angele plaats vatte in het midden van het deurgat. Ze droeg een doorschijnende zwarte negligé, omsiert met zwarte kant. De pose die ze aannam was er een van een filmster. U weet wel, de handen op verschillende hoogten op de deurstijlen, en een been wat verder vooruit dan het andere, en lichtjes door de knienen gebogen.
Hallo, vreemdeling !, zei ze me met zwoele stem.
Hallo sexy dame !, reageerde ik al even zwoel, een beetje cynisch.
En ik bekeek haar maar eens goed.
Ze had ook de allures van een filmster. En ze zag er best grijpbaar uit.
Zullen we binnengaan ?, vroeg ze lekker.
Daarvoor ben ik gekomen, niet ?, vroeg ik met een fijne glimlach.
Ze liet me binnen, en sloot de deur achter ons. Het was een prachtig appartement. Warme kleuren tegen de muren die gesierd waren met massas erotische kunst. Dik harig vast tapijt alom. Hier woonde een dame die graag haar lusten de vrije loop liet. Zoveel was snel duidelijk. In de inkomhal nam ze mijn jas aan, Maak het u gemakkelijk, zei ze zachtjes, trek gerust uw schoenen uit, dat loopt zoveel aangenamer.
Ik voegde de daad bij het woord. Zo volgde ik haar dus naar het salon op mijn kousevoeten. Het was een zeer breed luxeus salon, voorzien van zacht verende kussens en brede uitnodigende armleuningen.
Wat drink je ?, vroeg ze me terwijl ik mij in de sofa neervleidde.
O, geef maar wat u lekker vind, zei ik, dat kan niet slecht zijn.
Ze glimlachte, en begaf zich naar de enorme glazen bar. Je waande je hier waarlijk in een private nachtclub of zo. Zachte muziek vulde het vertrek, en gezellige spots axentueerden de frivole afbeeldingen op de muren. Echte een modern apartement met veel smaak ingericht. Dat zei ik haar ook, toen ze met een likeurtje naar mij toe kwam. Ze zette zich tegenover mij aan een zijde van een duozit in een enorm verlijdelijke houding. Haar boezem was duidelijk zichtbaar doorheen de zwarte voile van de lange neglige, en door haar houding stak haar lange, ranke been helemaal bloot uit het gewaad dat gewoon om haar middel toegeknoopt was, naar buiten. De zich op dergelijk manier vormende split viel open tot boven haar billen, en ik was nu dus wel helemaal zeker, dat ze onder dit doorschijnend gewaad, poedelnaakt was. Ze droeg hoog gehielde pantoffels met een ponponnetje bovenaan, en zwierde onder de conversatie wat met haar been, wat die pantoffel op een erotische wijze bewegen deed. Ja, de sfeer was er reeds.
Hier is het gezellig toeven., zie ik goedkeurend knikkend, en ik dacht stilletjes, zo ziet een privee hoerenkot er dus uit.
Ja, we vinden het hier best gezellig, antwoorde ze me.
Ik vroeg liever niet welke andere persoon ze met die ‘we’ bedoelde, maar ik begreep de allusie die ze op Achmed of op haar klanten maakte opperbest. We begonnen wat over koetjes en kalfjes te spreken, en op een moment sprak ze even wat luider.
Zou u iets te knabbelen lusten ?, vroeg ze me., ik anders wel hoor.
Ik knikte bevestigend.
Kun je misschien nu toch nog wat hapjes brengen, honneponnetje ?, riep ze verrast nog luider.
Ik schrok er een beetje van. Doelde ze hiermee op mij ? Of had ze een of andere meid lopen ?
En ja, wat bleek, ik hoorde gestommel achter een deur waar ik de keuken achter vermoedde.
Die deur ging open, en , wat schetst voor de zoveelste maal mijn verbazing die avond, Irene kwam binnen met een rijkelijk schotel vol koude hapjes. Irene was in hetzelfde neglige gekleed als Angele, en toonde zich hier ook van haar intiemste kant.
Maar nu begroette ze me met een brede glimlach en het geluk straalde van haar af.
Ze plaatste de schotel op het salontafeltje, schoof door naar mij toe, boog voorover, mij een blijde blik op haar jonge boezem gunnend, legde haar armen om mijn nek en gaf me een heerlijke zoen. Ze kwam zo halfnaakt naast mij zitten, en ik legde opgewekt en verrast mijn arm rondom haar middel. Ze duwde haar lichaam op die wijze dicht tegen het mijne aan, en ik voelde me plots heel gelukkig zo. Maar wat bezielde deze vrouwen ? Hoe kwam Irene hier ? Woonde ze bij Angele soms ?
Ik verwachtte eigenlijk alle momenten ook Achmed uit de keuken of uit een andere kamer te zien komen.
Dit alles verdient misschien wel wat uitleg ?, stelde Angele op vragende toon met een breed lachende grijns van oor tot oor.
Irene lachte luid, Doe maar , zei ze mijn arm stevig vastnemend.
Ga gerust uw gang, zei ik prompt, want benieuwd ben ik wel.
En Angele begon haar verhaal. Het verhaal van Irene en zij. Hoe ze elkaar leren kennen hadden. En hoe ik Irene leerde kennen, alsof ik dat nog niet wist. In het kort kwam het eigenlijk hier op neer. Angele had Irene leren kennen via haar broer, of wat dacht u ? Al snel bleek dat Angele wel wat voor Irene voelde, ze was helemaal niet vies gelegen aan vrouwen, wist ze ronduit te vertellen. Haar aangenaamste seksuele contacten waren tot nu toe steeds lesbische contacten geweest, en ze was de mening toe gedaan dat ze een aangenaam bisexueel persoon was, die graag van alle geneugten van het leven genoot. Ze was reeds voor mij op Irene verliefd, en Irene had na wat aarzelen toegegeven aan die drang die ook haar wat tartte, en schoorvoetend contact met vrouwen, en in dit geval met Angele, had laten leggen. Ook zij was, naar haar eigen mening, een beetje bi. En ze had het zich laten smaken, liet ze me weten. Haar familie en haar broer waren zich van geen kwaad bewust als ze eens enkele nachten bij Angele bleef slapen, en ze vond de intimiteit die ze samen deelden perfect. Maar ondertussen was ik dus in haar leven gekomen, en ze wou best uitgebreid met mij op fysieke verkenning gaan, zoals ze het zelf uitdrukte. Bovendien, door al haar bruisende verhalen over mij, was ook Angele wat naar mij benieuwd geraakt. Maar een ding was wel jammerlijk duidelijk, daar mocht geen twijfel over bestaan, Irene was werkelijk uitgehuwelijkt aan een verre oom in Marokko. Dus verder als een lokale flirt bij en met Angele kon het niet gaan. Een relatie mocht er niet van komen. Ze wou vertrekken uit Belgie, met een blij gemoed dat ze een korte periode toch gelukkig kon geweest zijn met een man die ze aangenaam vond en graag zag. Ook Angele ging in haar houding en opinie niet veel verder, we gaan Irene wat geluk en plezier gunnen, zolang het kan, zei ze me. We gaan haar doen genieten van elke vorm van contact dat we met haar kunnen geven, en haar zolang vertroetelen en bevredigen als we maar kunnen. Zo zal ze ons landje met nog een blij gemoed verlaten kunnen. Ze is erg open in haar sexuele beleving en geniet er met volle teugen van iedere intieme beroering. Irene bloeit telkens weer helemaal open onder mijn handen, en ik hoop dat ze het zelfde ervaart samen met u. Hier kon ik natuurlijk alleen maar positief op reageren. Ik wou Irene zo vaak mogelijk en zo lang mogelijk zo intiem mogelijk bejegenen, en haar met respect en liefde benaderen. Dat hier een tweede vrouw in het spel was, en nog een mooie ook, kon de intimiteit alleen maar vrouwelijker, geraffineerder en fijner maken. We hadden beiden eigenlijk het zelfde doel voor ogen, Angele en ik, en dat was Irene, die avond, de beste erotische en emotionele ervaring van haar leven te geven zolang we haar die nog konden geven. Zo zou ze in de toekomst toch steeds een aardige herinnering aan ons overhouden.
Ik was eigenlijk ook wel een beetje verbouwereerd omdat ik begreep dat een blijvende relatie, als man en vrouw, met Irene duidelijk uitgesloten was. En het is hard om je bij zoiets neer te leggen. Ik zei hen dat dan ook, maar voegde er dadelijk aan toe dat een relatie zolang ze kan duren, hoe kort dan ook, beter is dan geen relatie. En ik zag Irene graag genoeg om haar al te geven dat in mij zat, zo lang het duurde. Natuurlijk maakte ik de twee dames ook mijn complimenten over, voor wat hun aan en uitgekleed bevallig uiterlijk betrof. Ze zagen er samen meer dan dubbel zo sexy uit als elk apart, en de reaktie daarop liet dus eigenlijk niet zo erg lang op zich wachten. Ik kuste Irene. Ik kuste haar meermaals en zo intens mogelijk. We schoven in elkaars armen en onze tongen en lippen gleden vochtig en nat over elkaar, en daar genoten we ontzettend van. Ondertussen kwam Angele naast mijn andere zijde zitten. Ze begon aan mijn hemd te frunikken, en de knopen los te maken. Daarna ontdeed ze me van mijn das. Ze ontdeed mij van mijn hemd terwijl ik Irene bleef zoenen. Mijn handen zochten haar huid en gleden over haar heupen en schouders over en weer terug. Ik durfde het aan haar jonge boezem zachtjes en teder te bevoelen, en terwijl ik zachtjes met duimen en vingers over haar tepels heen en weer wreef, voelde ik deze lekkere orgaantjes harder en groter worden, en voelde ik een ontspannende siddering doorheen gans haar lichaam golven. Dat moedigde mij behoorlijk aan. Ik daalde neer met mijn hoofd en begon haar hals en nek te overladen met kleine kusjes. Ze onderging deze behandeling met gesloten ogen, terwijl ik voelde hoe Angele mijn broeksriem aan het losmaken was. Mijn mond gleed verder naar beneden en ik begon haar prachtig heuvellandschap onder kusjes te bedelven. Ze zuchte heel zachtjes en haar handen hielden mijn hoofd teder vast. Mijn lippen gleden over haar zachte huid, langzaam over haar golvingen rondom de donkerrode tepel, en draaiden daar cirkeltjes in het rond, om uiteindelijk hun rust te vinden aan die zachte donkerrode en liefelijke speentjes die de spitsen van deze bergjes waren. Wat waren ze prachtig, en hoezeer smaakten ze naar meer. Ik lurkte en zoog zachtjes aan haar opstaande tepeltjes terwijl ik Angele mijn broek en onderbroek tegelijk voelde onder mij door, naar beneden trekken. Ik bleef aan Irene borsten gekluisterd, en voelde een hand over mijn billen schuiven en even later mijn reeds stijf wordende piemel vastgrijpen. De vingers van die hand streelden langzaam over en weer over mijn mannelijkheid, en mijn lul richtte zich traag doch vastberaden, langzaam maar zeker, helemaal op. Ondertussen gleden mijn handen over heel het lichaam van Irene. Ze rook naar roosjes en voelde aan als rozeblaadjes. En ik werd steed meer en meer opgewonden. Ik liet me achteroverschuiven en nam Irene mee. Ze vlijde zich helemaal plat op de zetel, en ik liet me op het vast tapijt glijden. Ik verstopte mijn hoofd tussen Irene’s geopende benen, en mijn tong zocht zijn weg naar haar kittelaar en vagina toe. Haar poesje had de zachte geur die je wel eens ruikt bij een talkpoeder van een bekend merk. En ik vond dat geweldig. Terwijl mijn tong zich tussen haar schaamlippen van beneden naar boven bewoog, voelde ik een hand tussen mijn benen door mijn penis stimuleren. Ik genoot met volle teugen. Ik hoorde Irene kreunen toen ik over haar kittelaar likte. En ik voelde die een beetje groter worden.
O, lieveling… , kreunde ze zachtjes.
Ik likte haar nu reeds verder geopende poesje steeds dieper en intenser, en bewoog mijn handen nu ook in dezelfde richting. Ik opende met mijn linkerhand haar poesje helemaal en zag de donkere ingang van haar vagina nu helemaal open staan,op nog geen neuslengte van mij weg. En dat wond mij nog eens extra op. Ik voelde Angeles hand over mijn knots schuiven en haar ander hand streelde de omgeving van mijn aarsgatje. Ik was ontzettend opgewonden. O, wat was dit alles geil ! Ik likte de geopende kut van Irene nu flink heen en weer en speelde met de vingers van mijn rechterhand wat met de gekartelde donkere schaamlippen. Toen bracht ik een vinger bij haar binnen. Ze kreunde en kronkelde, ademde diep en onregelmatig. En ik hoorde ze steeds dieper adem halen. Haar lichaam schokte en haar gelaat begon roder aan te lopen. Ik begon mijn vinger heen en weer te bewegen en draaide er kringen mee rond, binnen in haar sappige opening. En ik voelde de eerst wat spannende opening langzaam aan helemaal open gaan. En ze werd daar binnen behoorlijk vochtig. Ik sabberde met mijn tong heen en weer op het ritme dat Angele haar hand over mijn lul heen en weer bewoog. Dan voelde ik een vinger van haar andere hand bij mij naar binnen dringen. Ze wroette wat met haar vinger bij mijn aarsgatje en schoof hem dan helemaal naar binnen. Terwijl ze me afrukte streelde ze ritmisch mijn prostaat. Ik werd haast gek. En Irene kronkelde onder mij. Ik kon het niet meer houden, ik moest op haar op kruipen. Ik haalde mijn vinger uit haar smachtende kut en begon haar navel te kussen en gleed langzaam omhoog naar haar omhoog priemende tepels. Ik zoog eraan als een volwassen baby. Irene trok me over haar en omarmde me terwijl Angele me nog aan het aftrekken was en haar vinger stevig in mijn aars hield. Dan voelde ik hoe ze mijn penis beet nam en hem zachtjesaan bij Irene mee naar binnen werkte. Irene slaakte een klein gilletje van genot toen mijn geval haar helemaal opvuld. Met haar vinger nog steeds in mijn darmkanaal fluisterde Angele me toe, voorzichtig, langzaam, het is haar eerste keer. Een onuitsprekelijk geluk maakte zich van mij meester, en van mijn lul. Ik bereed een maagd. Voor de eerste keer in mijn leven besteeg ik een maagd. En ze vond het heerlijk. Ze bewoog onder mij als een paling in een tinnen emmer. Ik pompte eerst zachtjesaan en dan langzaamaan wat harder. Terwijl ik dat deed voelde ik hoe Angele met haar hand mijn ballen begon te strelen en kneden en met haar andere hand nog steeds zachtjes mijn prostaat bleef stimuleren. Dit was gewoon prachtig en onuitsprekelijk lekker. Mijn geluk kon niet meer op. Angele verplaatse zich wat, en hield haar gelaat nu onder mijn geslachtsdelen. Ze begon mijn ballen en pompende penis te likken, en vergat ook Irene hierbij niet. Ik voelde de hete adem van Irene in mijn linkeroor en die van Angele tegen mijn lies en mijn hete ballen. Angele gebruikte haar vrije hand nu om ook Irenes kittelaar te strelen. Die blonde vamp bleek me een intelligente en veelzijdige dame ! Ik kon het niet meer uithouden. Ik voelde immers de warme sappen van Irene over mijn lul naar buiten stromen en een krampachtige samentrekking van haar kut ontstak de lont naar mijn orgasme. Ik steigerde als een wild paard met mijn lul diep in Irene en schoot onder ingehouden gebrul mijn zaad diep in Irene. Op de moment dat ik ejaculeerde duwde Angele plotseling wat harder en langer op mijn prostaat. Aan mijn orgasme leek geen einde te komen. Ik bleef maar met mijn bovenlijf schokken tot de laatste druppel verschoten was, diep in de vrouw die ik bemminde. Toen gleed Angeles vinger terug naar buiten. Ik was bekaf. Ook Irene zuchtte diep. Ze straalde gewoon geluk uit. Haar eerste keer was blijkbaar meegevallen. Ze lag uitgestrekt met gespreidde benen op de zetel. En het scheen me toe dat ze het mooiste moment van haar leven net gehad had. Ik stond heigend recht en Angele, die tenslotte onder mij gelegen had, richtte zich ook op. Ze nam de benen van Irene in haar handen, en draaide deze ook op de zetel, zodat Irene languit over heel de zetel lag.
Rust nu maar wat uit, en geniet nog een beetje na., zei ze lief tegen Irene.
Dank je, zei Irene tegen haar, en ze richte haar blik naar mij, jij ook bedankt, zei ze me zachtjes, dat was geweldig. En ze slaakte nog een diepe zucht. Ze sloot de ogen en kronkelde zich in elkaar als een klein kindje. En wat een klein kindje.

Angele nam me bij de hand. We begaven ons naar de badkamer. Die was groot en ruim, en helder verlicht door ontelbare kleine spotjes. En de vloer vas uit massief marmer opgetrokken. Eerst zette ze zich voor de spiegel om haar gelaat af te wassen. Er hingen immers druppels sperma en poesjesvocht van Irene op haar gelaat. Ik had dat al opgemerk en bekeek haar liefelijk terwijl ze daarmee bezig was. Ze deed me daarna in het grote bad stappen en daar waste ze me helemaal. Als een echte proffesional. We merkte beiden tegelijk op dat ik wat bloed aan mijn mond en nog steeds harde penis had. We glimlachten even begrijpend naar elkaar. Irene’s ontmaagding was vlekkeloos en bijna pijnloos verlopen. Maar niet zonder wat bloedverlies. En ik voelde me bijzonder fier en gelukkig met die kennis.
Ja, zei Angele, zoiets kan gebeuren bij die eerste keer.
Ik denk dat ze haar eerste keer geweldig vond., sprak ik.
Ik denk dat ook., antwoorde ze me.
Ze waste me volledig, en ik vond dat erg prettig.
Mag ik jou zo dadelijk ook wassen ?, vroeg ik haar terwijl ik net door dat bad een nieuwe prikkeling begon te voelen.
Wel, dat was wel de bedoeling., sprak ze met een glimlach.
Ze haalde een witte handdoek uit de muurkast en begon me af te drogen. Eerst mijn haar, dan mijn gelaat en armen en dan de rest van mijn lichaam werden vakkundig gedroogd. Bij mijn penis aangekomen zei ze, een beetje opkijkend :Jij hebt blijkbaar nog steeds zin.
Wat wil je , antwoorde ik, met zo een prachtig stel vrouwen om je heen ?
En ik bekeek haar nog eens goed in haar aller naaktste grootheid.
Ik lust nog wel wat van datzelfde papje, zie ik schertsend.
Was mij maar eerst eens, ze ze kordaat, mij een propere handdoek en washandje in de handen duwend.
Terwijl ik uit het bad stapte, vleidde zij zich er in.
Ik zette de warm water kraan terug open en begon haar nat te sproeien. Ik waste haar helemaal. En nam royaal mijn tijd voor haar geweldige borsten. En dat vonden we beiden blijkbaar best aangenaam. Terwijl ze mij aan het wassen was, had ik op de kaptafel zo een flacon met inbrenghuls zien staan die vrouwen vaak gebruiken om zich inwendig in hun vagina te reinigen tijdens hun menstruaties. Ik haalde die van de kaptafel, deed er voldoende wasemultie en water in, en reinigde haar inwendig even goed als uitwendig. Ze opende spontaan de benen toen in hem inbracht. En ze leek blij en opgelucht dat ik dit zonder schroom uitvoerde.
Dat heb je mooi gedaan., zei ze me complimenterend. Ze genoot gewoon van de aandacht.
En het is erg graag gedaan, antwoorde ik een beetje gevat.
Na een laatste grondige afspoelbeurt sloot ik de kraan en zette ze zich recht. Ik droogde haar met veel genoegen af. Het gaf me opnieuw de gelegenheid haar van dichtbij te bezien. En mijn rakker die daar beneden reeds even zijn kopje laten hangen had, kwam met kleine rukjes terug recht omhoog. Ze stapte uit het bad. En ze had hem in het oog.
Ze keek me recht in de ogen toen ze hem vast pakte.
Zo, zei ze droogjes, nog altijd al even veel zin ?
En of !, sprak ik blij verrast.
Kom dan maar mee., zei ze glimlachend.
Ze nam me bij mijn pik en trok me mee naar de slaapkamer.
Ik volgde haar gedwee.
Het was een strakke moderne slaapkamer, volledig in harmonie met de steil van de rest van de woning. Ook hier was de vloer in glimmende marmer opgetrokken. Deze woning moest een fortuin gekost hebben ! Een gigantisch bed met roze gecapitoneerd hoofd en voeteinde, stond in het midden van het vertrek dat aan de badkamer paalde. Aan het hoofdeind stond een tweede opmerkelijk bargedeelte voorzien met ontelbare spiegels, en aan het voeteinde bevond zich een royale zitbank met vele kussens. En o, wat schetste wederom mijn verbazing, het was een waterbed ! Dit was gewoon de luxueuste pretkamer die ik ooit mogen aanschouwen had ! En ook hier decoreerden die gerafineerde erotische werkjes de muren. Sfeer was er hier dus wel.
We vleidden ons neer op de uitgestrekte zetel aan het voeteinde van het bed.
Angele keek nog eens naar mijn rechtstaand gevalletje. Dan zei ze droogjes.
Normaal vraag ik achtduizend frank voor deze dienst, maar deze keer is het voor het plezier.
Dank je wel hoor., antwoorde ik een beetje gekrenkt, Als dat geen opkikker is !
Maar maar maar, jongen toch., reageerde ze lachend, ik wou je helemaal niet kwetsen hoor. Ik wou alleen maar duidelijk maken dat ik je een grote gunst ga doen, omdat ik nu al weet dat je het waard bent. Dat is alles. Laten we samen van mekaar genieten.
Ok., zei ik droogjes, laten we liefst zo intens genieten.
En mijn mond zocht haar tepels terwijl mij hand haar andere boezem beroerde.
Hier zou ik een wip maken zie, een van achtduizend frank, en het zou zijn laatste frank waard zijn, nam ik me stellig voor. Ik zou haar neuken tot ik er zelf bij neer zou vallen. Ik voelde haar hand wederom mijn lul vatten en ze trok er traagjes aan. De stemming begon er in te komen. We gleden plat op de bank en zoenden elkaar langdurig. Het gezoen verschoof zich langzaam van onze monden naar de rest van ons lichaam. En het werd een uitgebreide vrijpartij. We verlegden ons. Het 69 standje vond ik immers altijd bijzonder lekker. En ze had een sappige kut, ik likte en likte. Toen ik haar schaamlippen open trok merkte ik dat haar vagina zich tot diep binnenin helemaal opensperde. Die aanblik van haar donkere grot beviel me buitengewoon. Ik voelde mijn lul tot achter in haar keel doordringen terwijl haar vinger mijn zak en anus vakkundig bespeelden. Ik voelde haar tanden zachtjes over heel de lengte van mijn stijve knots schuiven en haar lippen omsloten hem met de nodige veerkracht, terwijl mijn tong over en weer over haar klitoris schoof om daarna diep in haar kut te boren. Ik roerde mijn tong om en om, en stak het puntje ervan zo diep als ik kon bij haar naar binnen. Ik hoorde haar kreunen. Harder, mompelde ze opgewonden met haar mond vol lul. Die schoof zonder enig kokhalsgedrag in en uit haar natte mond, alsof ze in haar hele leven niets anders gedaan had. Toen voelde ik opnieuw haar middenvinger in mijn anus glijden. Ik grolde en krolde van genot terwijl ze mijn prostaat weer begon te bewerken. Terwijl mijn tong heen en weer bewoog binnen haar opengesperde kut, en mijn vingers haar klitoris stimuleren bleven, voelde ik haar onderlichaam rillen en schokken. Haar stimulatie tussen mijn benen bereikte ook haar hoogtepunt, en, na een schokkerige ademhaling spoot ik heel mijn inhoud leeg, diep binnen in haar keel zelfs. Ik hoorde ze duidelijk slikken. Ze likte alles op en slok het door ! De eerste keer in mijn leven dat ik een hoer mijn zaad inslikken zag ! Een beetje verbazing overmande mij door dit schouwspel terwijl we ons beiden nat van het zweet, op het bed uitstrekten. Een intens geluk maakte zich van mij meester. Ik had de vrouw die ik liefhad als eerste bestegen en ontmaagd, en had daarna nog haar vriendin, de hoer, met volle goesting gratis genomen. En mijn zaad in haar keel geschoten. Als dit niet het avondje wel geweest was ! Ik merkte dat mijn sexpartner zich op haar zij keerde en moe gewipt voldaan de ogen sloot. Ik bekeek ze nogmaals. Het was eigenlijk ook een heel mooie vrouw. Met vermoeide en slaperige blik keek ik op de nachtklok., het was half vijf. Ik knipte het licht uit en viel opgetogen in slaap. Ik had immers de dag van mijn leven gehad.
Toen ik wakker werd was er van beide dames geen spoor meer te bekennen. Het was reeds twaalf uur door. In de keuken trof ik een briefje aan.
Als we niet meer thuis zijn, dan zijn we weg., stond er laconiek op, en hun beider naam, geflankeerd met ontelbare kruisjes die kusjes voorstellen moesten. Ik wastte me, ontbeet en kleedde me aan. Ik nam rustig mijn tijd. Ja, het was gisteren een merkwaardige dag geweest. Echt een om nooit meer te vergeten. Ik verliet met tegenzin het luxueuze penthouse. Ik toerde wat doelloos rond met mijn wagen voor ik besloot naar huis terug te keren. Maar het was zaterdag, en ik besloot nog even in het stadscentrum te passeren en wat winkels en vitrines te bekijken. Terwijl ik zo door de stad flanneerde, kwam ik eigenlijk pas maar goed op mijn positieven. Ik had inderdaad een ongelofelijke avond en nacht gehad. Tegen een uur of zes was ik moe geworden van dat doelloos geslenter, en besloot huiswaards te keren.
De rest van het weekend was een toonbeeld van normaliteit.

Maandag was werkdag én bankdag. Dus ik ging met een opgetogen gemoed de eerste werkdag van de week tegemoed. Maar neen, Irene was niet in de bank, en de weken erna ook niet. Haar telefoon thuis, werd nooit meer opgenomen. Toen ik, telefonisch, een beetje discreet naar haar informeerde bij haar collegas op de bank, kreeg ik te horen dat ze al meer dan twee maanden geleden haar ontslag had getekend.
Ik was een en al vertwijfeling. En ik maakte bange dagen door.
Op een avond, het was weer een vrijdag, besloot ik mijn kans te wagen en nogmaals langs te gaan bij Angele. Als ik Irene niet zien kon, dan toc haar vriendin, dacht ik onozelweg. Ik reed naar het mondaine stadsgedeelte en begaf me naar het flatgebouw. Het maakte een zeer onverzorgde indruk op mij. Helemaal in tegenstelling tot de vorige keer. Ik begreep het niet. Ik begreep het helemaal niet meer toen zelfs na mijn herhaaldelijk gebel niet werd geantwoord. Een ietwat oudere heer kwam plotseling binnen gewaggeld. Hij droeg een grijze, lange, versleten schort. Ik sprak hem aan. Ik moest het tenslotte toch allemaal te weten komen. Hij bleek de concierge te zijn van het gebouw. Ik informeerde naar het penthouse.
Het penthouse ?, vroeg hij me bedenkelijk kijkend.
Ja, dat staat al meer dan twee jaar leeg, meneer, want de eigenares, een heel schone vrouw, die is daar eens vermoord door een groep vreemdelingen. Dat was me toch iets meneer !, voegde hij er verschrikt aan toe.
Ik keek hem ongelofelijk aan.
Dat kan toch niet !, prevelde ik, Ik ben daar veerstien dagen geleden nog geweest.
U vergist zich, zei ik met klem.
Nu bekeek hij me ongeloofelijk. En hij begon stilletjes te lachen.
Dat kan toch niet meneer, zei hij, komt u maar mee.
We begaven ons met de lift tot bovenaan het gebouw en hij haalde een grote bos sleutels boven. Hij opende de deur met een onmiskenbare grijns van leedvermaak op zij gelaat en ik verzonk prompt in verbazing. Een onoverzichtelijke nest rommel stof en vuil opende zich voor mijn ogen. De flat zag er niet uit. Op een stapel, wat bleke resten van oud meubilair onder stof en spinnewebben. Het rook er bovendien erg muf. Hij had gelijk. Hier woonde reeds lang niemand meer. De plaats had een troosteloze aanblik.

Ik begaf me reeds terug naar mijn wagen toen ik zijn schertsende woorden nog hoorde nagalmen in mijn hoofd :
U weet toch meneer, op de Galgenberg schijnt het te spoken, en we hebben er allemaal wel eens eentje te veel op, meneer !
Ik verliet de regio van de Galgenberg op een slakkegangetje.
Ik reed naar huis met spoken in mijn kop.
Spoken van de Galgenberg.
Spoken ?
Spoken !