Haar blanke borstjes tekenden mooi al tegen de donkerblauwe lakens, en haar perfect ronde tepeltjes priemden recht omhoog in de lucht. Ze lag daar met een smachtende blik en half gesloten ogen omhoog te staren, met haar hoofd op een stuk of drie kussens, alsof ze droomde. Een stille zucht ontsnapte aan haar bloedrode en bloedmooie lippen. Haar gouden lokken golfden zachtjes naar haar schouders, en de rode roos, die ik haar achter de oren had geschoven, contrasteerde op een schitterend manier met haar kapsel en de roze kleur van de kussenslopen. Ik zocht het juiste kader in mijn zoeker en drukte verschillende keren achter elkaar af. Weer een mooi geslaagde serie naaktfoto's.
Jessica was het gedroomde model voor elke fotograaf.
Ze had de gedroomde présence, het gedroomde figuur en de juiste proporties.
Bovendien bezat ze de ingenieuziteit en het inzicht om elke foto, tot een geslaagde foto om te toveren. Ze begreep wat de fotograaf wou, ik dus, en ze had voldoende inzet om ook ideeën van haarzelf naar voor te brengen, en creatief mee te werken in elke fotoshoot. Ook als deze buiten in oude gebouwen of in open lucht plaats greep. Ook als er leder, zweepjes en handboeien bij te pas kwamen. Of exotischer hardware. Jessica was een heel erg slimme vrouw, en bovendien een vrouw met fantasie. En de ambitie om, in de mate van het mogelijke, die fantasieën te verwezenlijken. Het wezenloze aan haar was, dat ze er uitzag als de levend geworden droom van elke man, en ze bovendien nog ontzettend intelligent én ruimdenkend was. En net daardoor, was ze misschien ook een beetje de ultieme vrees van elke man. Al moet ik zeggen, ik had daar nooit geen last van gehad. Integendeel.
Ik genoot van elke ontmoeting met haar. Ze was echt bijzonder intelligent. Je kon mateloos met haar filosoferen over hedendaags politiek, over sociale vraagstukken van gedachten wisselen, en de werken van Chopin vergelijken met de stukken van Beethoven en doordrammen over jazz en hedendaagse muziek. Ze kende hele stukken van Shakespeare, en kon uren doordrammen over de werken van Picasso. En vermits Picasso mij ook boeide, en ik ook van grote klassiekers hou, hadden we heel wat om over van gedachten te wisselen. Bovendien, Jessica reed ook motor. Net als ik. Al was het niet zo lang. Ik reed al ruim dertig jaar met de motorfiets, toen zij nog dertig moest worden. Ik reed al bijna dertig jaar met het fameuze Duitse merk, zij met een Japanse viercilinder racer. En toch verstonden we mekaar. En de reden waarom we mekaar verstonden, noemt ambitieuze fijngevoeligheid. Hoe erg ik dat ook vond. Zij had de ambitie om via mij, bij grotere fotografen binnen te geraken, en op dat moment al voorzien te zijn van een mooie serie foto's in haar portfolio. En ook had ze de ambitie om plezier te hebben. Ze had dertig jaar eerder dan ik, begrepen, dat het leven kort is. En ze wou plezier hebben, elke dag als het kon. Tis eender welk plezier. Want je kan plezier hebben in heel fijn gevoelige dingen, in alle dingen die we als kunst omschrijven, en in een brede waaier van zowel culturele, als fysieke, sportieve aspecten van het leven. Ze wou leute in het leven, eender welke leute, en ze wou vooruit. Dat was haar ambitie.
En wat was mijn ambitie, vraagt u zich af ? Als u zich dat afvraagt, dan kent u mannen niet goed. Natuurlijk wou ik haar. Natuurlijk wou ik haar in mijn bed. Natuurlijk wou ik mijn paal in haar rammen. Zo vaak ik kon. Natuurlijk wou ik haar telkens weer volspuiten met het vocht dat uit mijn kloten gespoten zou komen, en tijdens mijn orgasme mijn fluit zou verlaten. Natuurlijk wou ik mateloze sex met haar ! Ik ben immers ook maar een man van vlees en bloed ! En zij was dus ook een heel lekker wijf. Maar ja, natuurlijk wou ik ook wel mooie foto's van haar maken. Want in elke foto zit een stukje van je eigen ziel. En een stukje ziel van je model. Zo is elke foto, dus eigenlijk een kindje. En kindje van de fotograaf, en zijn model. En fotograferen is dus kleine kindjes maken.
Het spreekt voor zich. Jessica en ik, wij vonden het goed met mekaar. En ja,natuurlijk neukten we samen. Vaak tot het al terug licht werd. Het waren sprookjesachtige nachten. Telkens als ik mijn lading in haar lossen kon. En zien hoe ze genoot. Merken hoe nat ze werd. En voelen hoe ze haar vocht verloor, wanneer ze zelf de controle over de omvang van haar orgasme verloor. Eigenlijk is het heel bizaar. Op de moment dat je volledig in iemand wil opgaan, word je pas eindeloos egoïstisch. En dan heb je de mooiste orgasmen. Ook Jessica. Ook ik.
Ik was steeds erg blij als ik haar voor mijn camera kreeg. En steeds had ik ideeën die ik met haar wou uitwerken. Zo maakte ik eens een erotische fotoreportage van haar in de rozentuin van het Mechelse park. Der zijn zeker mensen die ons bezig gezien hebben, maar het zullen er niet veel zijn geweest. Vooreerst is die rozentuin erg groot, het zijn er zelfs twee. Maar bovendien is die gesegmenteerd in aparte vakken, die een soort van onderverdeling in de rozensoorten voorstelt. En Jessica harmonieerde steeds zo mooi met al wat rond haar bestaat. Dat het nu een roos of een cactus is, een fluwelen laken of een jutte zak is, en lederen salon of een rieten stoeltje is, of ze nu in een Ferrari of in een Dafke zit, en of ze nu in een rozentuin stond te pronken of in een bouwvallige ruïne van een of ander slot.
Elke foto van haar was een belevenis. Elke fotoserie een avontuur. Nachten met haar een openbaring. Zeker als er speelgoed bij kwam kijken. Een tijd met haar doorbrengen, hoe kort die tijd ook was, was steeds zeer intens leven. En dat is het nog steeds. Al maak ik nu al bijna drie jaar foto's van haar, steeds vliegt de tijd. Een avond is zo om. En of het nu om foto's te maken was, om te neuken, of gewoon om het gezelschap, met haar vliegt de tijd. En dan pas merk ik pas hoe oud ik word. En dan zeg ik haar dat ze haar tijd beter met een jonge dekhengst kan verdoen, dan met een oude geile zak als ik. En dan lacht ze. In heel wat dingen ben ik dan toch beter dan heel wat andere jonge geile gasten, zegt ze me dan. En ze meent dat dan. Zelf voel ik me vaak als een echte verdoemde don Don Quichote, die vecht tegen de windmolens van het leven en een begriploze, egoïstische en overdreven commerciële samenleving. Maar zij doet me dat telkens even vergeten. Waar Don Quichote’s waandenkbeelden, de imaginaire reuzen waren, die hij in windmolens zag, zo is mijn waandenkbeeld een leven zonder haar weer te zien. Want aan Jessica trek ik mij op. Het zijn die zeldzame mooie momenten, die het leven draaglijk maken. Die gedachte schiet vaak door mijn hoofd, en meestal is dat op het moment dat ik een shot insuline in mijn lijf schiet. Want dan explodeert alle agressie in mijn hoofd. Wat baat het alles, denk ik dan.
Maar dan bezie ik een foto van haar, die op mijn computer, als achtergrond fungeert.
En dan licht alles op.
Even toch.
Door een foto.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten